Goðasteinn - 01.03.1973, Side 77

Villt um fyrir Valda
í Steinum undir Eyjafjöllum var áður fyrr fjölbyggt af huldu-
fólki. Þorsteinn Vigfússon, sem var vinnumaður hjá Einari Jóns-
syni í Steinum um og eftir 1870 sagði oft við Rannveigu dóttur
Einars, þegar skyggja tók á kvöldin: „Það cr víða búið að kveikja
í brekkunum núna, Ranka mín.“
Um þessar mundir bjó Jón Valdason frá Gerðakoti á einum
Steinabænum, giftur Þuríði Jónsdóttur frá Mið-Skála. Eitt barna
þeirra var Valdi, sem síðar átti lengi heima í Vestmannaeyjum.
Eitt vetrarkvöld hvarf Valdi frá bænum. Mun hann þá hafa
verið eitthvað sjö, átta ára. Þorvaldur Bjarnarson bjó þá á Núpa-
koti. Hafði hann boðið börnum Jóns Valdasonar að borða hjá
sér eina máltíð á dag, er þröngt var í búi upp úr áramótum. Datt
Þuríði móður Valda því helzt í hug, að hann hefði skroppið austur
að Núpakoti að fá sér eitthvað í svanginn. Stökk hún þegar þang-
að austur til að huga að drengnum, en varð einskis vísari um
hann. Hélt hún án tafar heim og var þá farið út um allar Steina-
brekkur að hrópa á drenginn.
Dimmt var orðið af kvöldi og fór Þorsteinn Vigfússon út í
kirkju til að ná í ljósbera að nota við leitina. Hann kveikti á
kerti þar inni og bar svo ljósberann út með logandi ljósinu. Bar
þá frá honum bjarma á týnda drenginn, þar sem hann húkti í
útsuðurshorni kirkjugarðsins, undrandi og ráðvilitur á svip. Þor-
steinn bar hann til bæjar. Leið hann í öngvit, þegar hann kom
inn í baðstofuljósið.
Litla grein gat Valdi gert fyrir dvöl sinni í garðinum, þegar
hann kom til sjálfs sín, aðra en þessa: „Hún mamma skipaði mér
alltaf að vera kyrrum og þegja.“
Enginn var í vafa um það, að huldukona hefði ætlað að heilla
Valda, sem aldrei þótti að öllu samur eftir atburð þennan.
Sögn Rannveigar Einarsdóttur o. fl.
Þ. T.
Goðasteinn
75