Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 13

haldið féll í hlass niður, því svo dreift með kvísl i smákekki,
þurrkað og notað til eldiviðar. Oft þurfti að rifja þessu tii þurrks,
áður en það var borið inn í taðhúsið til eldsneytis.
Heima smíðuðu menn hesputré og vindur, snældustokka og
kembulára. Tveir rokkasmiðir voru samtímis hét í sveit. Þorsteinn
skipasmiður á Sléttaleiti var nafnfrægur. Hann smíðaði einnig
matarílát svo sem aska. Ekki voru askar Þorsteins útskornir, en
ég sá aska útskorna á lokinu. Gátan um askinn segir hann sé
útskorinn:
Sá ég standa settan hal
með sextán rósum,
böndin þrjú á búki ljósum,
bjargar hann frá hungurglósum.
Sigurbjörn Björnsson var listasmiður. Hann smíðaði marga
rokka og vefstóla, og aliar konur í sveitinni áttu grófar og fínar
skónálar smíðaðar eftir hann og Sigurð Gíslason í Borgarhöfn,
sem var annar listasmiður. Hann smíðaði lýsislampa úr kopar og
látúni, kveikti það saman. Síðasta lampann, sem hann smíðaði,
gaf hann frú Önnu Elínu á Kálfafellsstað sem sýnishorn að minna
á gamla tímann.
Smíðaðar voru ausur og renndar tréskálar og kertastjakar. Mis-
jöfn voru handbrögðin á þessum smíðisgripum, en flestir reyndu
að bjarga sér, og sýnir það mannskap og viljaþrek. Á mörgum
bæjum voru vefstóllinn og rokkurinn aðalþægindin, en hvoru-
tveggja krafðist mikillar vinnu að koma því í verk til fatagerðar.
Þegar ég var unglingur var öllum skammtað í aska og flestum
á trédisk. Eg held ég hafi verið 8 ára, þegar okkur börnunum voru
keyptar leirskálar, og mikil var gieðin að fá þessar faliegu skálar
með gulum og svörtum rósum. Eftir því man ég að amma mín
í Odda sendi mér renndan trédisk. Tréílát voru ævinlega þvegin
úr köldu vatni með melþvögu. Þetta var gert eftir hverja máltíð,
annars vildi farði setjast í viðinn.
Húslestrar voru lesnir mestan tíma árs og alla sunnudaga ársins.
Byrjað var að lesa síðasta sumardag í Misserisskipta offri, og svo
var lesið alla daga þar til eftir Trinitatis hátíð. Afi minn las
lestrana. Steinn Jónsson kennari sagði um afa minn að hann hefði
Goðasteinn
11