Goðasteinn - 01.06.1976, Blaðsíða 30

Þann dag var ekkert frí frá vinnu, en mamma vildi ekki að neitt
væri unnið á sjómenn á þrettándanum.
Hversdagsleikinn tók við, allt færðist í sitt venjulega horf.
Aldrei finnst mér að maður hafi notið jólanna eins og þegat
maður var barn.
Pabbi stundaði sjóróðra frá sandinum, þegar kom fram á út-
mánuði. Kom þá oft góð björg í bú. Hann átti líka hálfan hlut í
skipi og bræður mínir fóru ungir með á sjóinn, upp á hálfdrætti
fyrst en voru heppnir. Til Vestmannaeyja lá svo leið þeirra í
vcrið, þegar þcir urðu 16 ára. Kvenfólkið sótti þá einnig til vinnu
jafnóðum og það komst upp. Var þá ekki alltaf vel mennt heima
við gegningar, þegar staðið var í róðrum við sandinn.
Vel var haldið til páska og hvítasunnu heima, eigi síður en til
jóla og nýárs, en alltaf bar jólin hæst.
Tæknin og nýi tíminn hafa fært okkur margt og mikið gott en þó
cr nokkurs að sakna.
—o—
Guðlaug Guðjónsdóttir frá Hlíð, síðar lengi húsfreyja á Núpa-
koti, hefur skrifað þennan þátt að tilmælum mínum. Mikils er
um það vert fyrir íslenska þjóðháttafræði að fá skráðar slíkar
lýsingar af lífi alþýðu á fyrra hluta 20. aldar. Heimili Guðjóns
og Vilborgar í Hlíð var jafnan talið fremur vel megandi og ber
að hafa það í huga, þegar litið er til lýsingar á mat og matarhæfi.
Nú fækkar óðum þeim íslcndingum, sem skilja og muna til þess,
hver blessun það var að hafa til fæðis og klæðis, sem sagt er,
flestir líta á það sem sjálfsagðan hlut að geta dag hvern gengið
að reiddu matborði.
Goðasteinn þakkar Guðlaugu þáttinn og mætti hann verða
fleirum hvöt til þess að slcrá fróðleik um fyrri daga, þann aldar-
hátt, sem var og aldrei kemur aftur, cf að líkum lætur.
Þ. T.
28
Goðasteinn