Goðasteinn - 01.06.1976, Síða 94

voru ekki eins og á hótelum á meginlandinu, veðrið var bæði
kaldara og úrkomusamara en upp hafði verið gefið í einhverjum
ferðamannabæklingi, og veg.irnir okkar fcngu ekki háa einkunn
hjá honum, svo sem heldur ekki var við að búast. En látum það
vera, sagði hann við mig í trúnaði, ég hekl það út, meðan það
versnar ekki.
Samkvæmt áætlun ventum við okkar kvæði í kross cftir nokkra
daga, yfirgáfum sudda og dumbung Suðurlands og fórum um Kjal-
veg norður í land. Þetta var talsvert ævintýri og þurfti mikinn
útbúnað, því að við áttum að gista eina nótt í skálanum á Hvera-
völlum. Meðal annars höfðum við með okkur nesti og ullarteppi
til að sofa við þar efra. Við ókum scm leið liggur frá Gullfossi upp
í Hvítárncs, þar sem við áðum og snæddum, áður en lengra var
var haldið upp á hálendið. Veður var hið fegursta, bjart yfir jökl-
unum og fjallasýn stórfengleg. Allt var þetta nýtt og óvenjulegt
fyrir þessa framandi ferðalanga og allir nutu fararinnar í ríkum
mæli, nema einn. Það var maðurinn með örið. Hann trúði mér
nú fyrir því, að hitt fólkið liti sig sífellt hornauga og sneiddi hjá
sér, og þó eru margir þýskir eins og ég, bætti hann við. Hefurðu
tekið eftir því að ég er alltaf einn í aftasta sætinu í bílnum? hálf-
hvíslaði hann mcð biturri röddu. Það vill víst enginn sitja hjá
mér. - Auðvitað hafði ég séð þetta, en það var langt frá því,
að samfcrðafólkinu væri um að kenna. Samkvæmt samkomulagi í
upphafi fcrðar var skipt um sæti á hverjum morgni eftir ákveðinni
reglu, sem allir fóru eftir, nema þessi maður. Hann sat alltaf einn
aftast í bíinum og hreyfði sig ekki þaðan. En nú fannst honum
að hinir ættu sök á þessu, hvernig svo scm hann hefur komist að
þeirri niðurstöðu.
Eftir langvarandi hristing um veglcysur náðum við síðla dags
til Hveravalla og voru þá allir fegnir að komast í náttstað. Gengið
var um hverasvæðið og skálinn skoðaður hátt og lágt; Þá var
matast, masað og skvaldrað og farið í sundlaugina góðu, sem
þarna cr rétt við skálavegginn. Þegar rökkva tók, var hitað te
og slegið upp kvöldvöku með sögum og söng frarn undir mið-
nætti. Þá tók fólk á sig náðir, konur niðri og karlar á loftinu.
Allir fengu ullarteppi til að breiða ofan á sig og var það nóg,
92
Goðasteinn