Goðasteinn - 01.06.1978, Blaðsíða 56

fljótt af. Þá sýndi hún honum fram á, hvernig verknaður cinnar
skammrar nætur mundi um allar nætur og daga framtíðarinnar
leggja þeim veldissprota konungsríkisins í hendur. Hún kvaðst fyrir-
líta hugarvingl hans og ásakaði hann fyrir hverflyndi og ragmennsku.
Sjálf sagðist hún hafa haft barn á brjósti og þekkti vel þann unað
og ástarhlýju, er fylgdi því að sakleysinginn sygi mjólk hennar. En
þótt barnið horfði brosand.i í augu hennar, þá mundi hún samt hafa
slitið það frá brjósti sér og slegið því við stein, svo heilinn lægi
úti, ef hún hefði svarið svo að gera, líkt og hann hefði unnið eið
að því að drýgja morðið. Einnig benti hún honum á, hversu auðvelt
væri að varpa sökinni af ódæðinu á hina ölvuðu og svefndrukknu
þjóna konungs. Þannig herti hún upp hug hans og stælti vilja hans
með mætti orða sinna, svo að hann öðlaðist nýjan kjark til að vinna
þetta blóðuga níðingsverk.
Hann greip rýting í hönd sér og læddist hljóðlega í myrkrinu til
hcrbergisins, þar sem konungur hvíldi. En þar sem hann gekk,
fannst honum hann sjá annan rýting svífa i lausu lofti með skaftið
í áttina til hans, og á oddi hans og egg sátu rauðar blóðdrefjar.
Hann reyndi að grípa til hnífsins, en þá var þar ekkert fyrir, nema
loftið. Þetta hafði aðeins verið hugarburður, sem stafaði af æstum
og þjökuðum tilfinningum hans og umhugsuninni um þann verknað,
er hann ætlaði að vinna. Hann herti upp hugann á ný, snaraðist
inn í herbergi konungs og réð hann af dögum með einni rýtings-
stungu. Rétt í því og hann hafði framið morðið, byrjaði annar
þjónninn, sem hvíldi í herberginu, að hlæja upp úr svcfninum, en
hi.nn hrópaði upp: ,,Morð“, svo hátt að báðir vöknuðu við. En þei.r
báðu aðeins stutta bæn. Annar þeirra sagði: „guð blessi okkur,“ og
hinn svaraði: ,,amen“, og síðan sofnuðu þeir á ný. Macbeth, sem
stóð og hlustaði á þá, reyndi að taka undir með þeim og segja amen,
eftir að sá fyrri sagði: ,,guð blessi okkur,“ en þótt hann væri mjög
þurfandi fyrir þcssa blessun, þá stóð orðið fast í hálsi hans, svo að
hann kom því með engu móti upp.
Aftur fannst honum hann hevra rödd, sem hrópaði: „Sofið ekki
lengur. Macbeth myrðir svefninn, hinn saklausa svefn, sem lífið
nærir.“ Og enn hrópaði röddin: „Sofið ei lengur,“ svo hátt að það
ibergmálaði um allt húsið: „Clarnis hefur myrt svefninn og þcss
vcgna mun Cawdor ckki sofa lengur. Macbeth skal aldrei framar
54
Goðasteinn