Goðasteinn - 01.06.1978, Blaðsíða 60

átta svipir í konungsgervi liðu hjá, en eftir þeim gekk Banquo blóði
drifinn og brosti og benti á konungana. Hann héit og á spegli og í
honum gat að líta enn lengri konungaröð. Þóttist Macbeth þá sjá,
að þetta væru afkomendur Banquos, er eftir hann mundu ríkja í
Skotiandi. Nornirnar stigu dans umhverfis í heiðursskyni við Mac-
beth og hurfu síðan og hann stóð einn eftir.
Frá þessari stundu voru allar hugrcnningar Macbeths markaðar
grimmd og blóðþorsta. Það fyrsta sem hann frétti, er hann kom út
úr helli nornanna, var að Macduff, þan af Fife, hefði flúið til Eng-
lands til að ganga þar í lið með Malcolm, eldra syni Duncans kon-
ungs, er var að undirbúa innrás í Skotland í því skyni að yfirbuga
Macbcth og koma Malcolm, samkvæmt sönnum erfðarétti, til valda.
Við þessi tíðindi varð Macbeth hamslaus af bræði, réðst á kastala
Macduffs í Fife og lét myrða þar konu hans og börn. Hélt hann
því næst áfram slátrun á öllu því fólki, sem var í einhverjum ættar-
tengslum við Macduff. Þessi illvirki og önnur svipuð urðu til þess,
að margir helstu aðalsmenn landsins sneru við honum bakinu, og
allir sem gátu komið því við, flýðu til Englands til að ganga þar
í lið með Malcolm og Macduff, er nú nálguðust með óvígan her,
sem þeir höfðu safnað í Englandi. Þeir sem heima sátu, óskuðu þess
í leynum að innrásarherinn mætti verða sigursæll, þó þeir gætu ekki
sýnt vilja sinn í verki af ótta v.ið Macbeth.
Macbeth vildi efla viðbúnað sinn, en liðssafnaður hans gekk
treglega. Flestir voru nú teknir að hata harðstjórann, engir elskuðu
hann eða heiðruðu og allir grunuðu hann um græsku. Hann sjálfur
fór nú jafnvel að öfunda Duncan, sem hann hafð.i myrt með svilc-
um, og nú svaf sætlega í gröf sinni. Ekkert gat framar unnið honum
mein, hvorki eitur né stál né erlend herútboð. Meðan þetta gekk á,
gaf drottning hans upp andann, og var talið að hún hefði sjálf svipt
sig lífi, þar sem hún hefði ekki lengur afborið samviskukvalir sínar
og hatur almennings í landinu. Hún hafði verið eini félagi hans í
ódæðisverkunum og við brjóst hennar hafði hann stundum öðlast
frið og hvíld frá þeim skelfilegu draumum, er jafnan þjökuðu þau
bæði um nætur. Nú var hann einn og enginn lengur til, sem elskaði
hann og lét sér annt um hann, enginn sem hann gat treyst og trúað
fyrir ljótum áformum sínum.
Af þessu tók Macbeth að verða kærulaus um líf sitt og jafnvcl
58
Godasteinn