Goðasteinn - 01.06.1978, Síða 97

Ingunn ]ónsdóttir á Skálafelli:
Sögur af dýrum
Það er stundum sagt um menn, sem þykja ekki miklir fyrir sér, að
þeir séu eins og skynlaus skepna og um þennan og þennan að hann
sé nautheimskur eða hafi ekki hundsvit á hlutunum. En nú ætla
ég að segja ykkur af honum Kol, sem alltaf elti mig hvert sem ég
fór. Páll á Skálafelli kom til mín, þegar ég bjó á Uppsölum og bað
mig að koma, kona sín sé lasin. Kolur var eftir heima, stóð úti í
hlaðvarpanum með lafandi rófuna, þegar ég hélt af stað.
Ég var á Skálafelli þar til kona Páls var stigin af sænginni, alls
10 daga. Páll fylgdi mér heim. Þegar við komum að Smyrlabjargaá,
sem er á miðri leið milli Uppsala og Skálafells, þá mætir mér
Kolur, spangólar og flaðrar upp til mín. Allan tímann, sem ég var
á Skálafelli, sagði fólkið að Kolur hefði ekki farið í bæli sitt, heldur
legið úti á Stöðlaklettum.
Annar hundur var það, sem hét Smali. Ef hann missti af hús-
bóndanum og vissi ekki, þegar hann fór að heiman, þá fór hann
ekki í bæli sitt en lá útá túni fram á lappir sínar og beindi augunum
í þá átt, sem hann átti von á húsbónda sínum úr. Hann rölti svo af
stað á móti honum áður en hann kom í augsýn. Hvaðan kom honum
sú nærfærni að vita að húsbóndinn var í nánd?
Það er sagt að hcsturinn hafi mest vit næst hundinum. Við áttum
hest, sem kallaður var Laufi og var flestum kostum búinn. Maður á
Höfn falaði hann til kaups. Veturinn eftir leitaði hann heim flat-
járnaður yfir vötn og ísa. Við vöknuðum upp við það eina þorra-
nótt að hestur hneggjaði úti á hlaði. Okkar hross voru þá öll við
hús. Við heyrðum að það var Laufi, sem hneggjaði og honum var
vel fagnað. Gísli minn vildi kippa kaupunum til baka. Það fékkst
ekki, en ekki var sárindalaust að láta Laufa fara aftur. Eigandinn
seldi Laufa svo prestinum á Norðfirði. Hann var látinn fara með
Goðasteinn
95