Goðasteinn - 01.06.1978, Side 107

sögu veikindanna og þó - þau urðu ekki leyst annarsstaðar en í
Reykjavík. Hef ég því oft leitt hugann að því hve fallega systkinin
í Dalsseli komu til fundar við samferðamennina hveru sinni.
Ég veit líka að Ólafur í Dalsseli var sá fyrsti bifreiðarstjóri, er
ók til Þórsmerkur, ásamt bræðrum sínum og fleiri félögum. Einnig
þar er hann því brautryðjandinn. En Þórsmörk var æsku okkar
ævintýraheimur þeirra, er byggðu Eyjafjöll. Hún var sótt heim
með hugarfari pílagrímsins. Nú er hún fótum troðin af fjöldanum,
sem ef til vill nýtur ekki unaðar af „þýðum þrastaklið og þungum
vatnanið.“ En hún verður alla tíð helgimynd gamla Eyfellingsins
að hans hinstu stund.
Ólafur frá Dalsseli varð 70 ára 31. desember 1975. Þá skalf jörð
hér svo ei varð svefns notið oft um nætur. Minningar margar og
margvíslegar sóttu mig heim en næðið vantaði til að senda kveðju.
Ég man indælan páskamorgun í Dalsseli, þar sem hin ljúflynda hús-
freyja og móðir systkinanna, Guðlaug Hafliðadóttir, bar okkur
súkkulaði og lúffengar kökur í rúmið. Það var eins og helgi ljómaði
ætíð af Guðlaugu. Hún var boðberi hins góða í lífinu. Ég man ótal
samverustundir, því ekki ósjaldan var ég tekin í bifreiðina. Auðvit-
að vorum við upp með okkur ungu stúlkurnar, er slíkt hlutum og
ekki út í bláinn, sem í vísunni segir um samherja Ólafs í Dalsseli
í ferðum og flutningum: „Gaman er í bíl með Brandi, gaman er að
reykja fíl.“ En það er önnur saga.
Man ég Auðunn, hinn höfðinglega bónda, er unni börnum sínum
og vildi mennta þau. Ekki var skólaganga ungmenna tíð um þær
mundir, en hann tók erlenda stúdenta á heimili sitt svo börnin
mættu nema lifandi tungu framandi þjóða. Með þeim barst ferskur
blær í samfélagshópinn á Heimalandi.
Ég minnist þess, er ég síðast átti kost á Þórsmerkurferð og allt,
sem til hennar þurfti var frá Dalsseli. Já, lengi gæti ég talið, því
myndirnar hrannast upp. Ég get vel tekið undir með skáldinu okk-
ar, er svo kvað: „Ég vitja þín æska um veglausan mar, eins og vinar
á horfinni strönd. Og ég man það var vor, er við mættustum þar, þá
var morgunn um himinn og lönd.“ Já, það er aðeins sólskinsbirtan,
sem fylgir minningunum um vini mína frá Dalsseli. Ég veit líka að
til fundar mcð mér ganga margir þakklátir hugir Eyfellinga, því
Goðasteinn
105