Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 17

SEXTÁN DAGA IBÍLFLAKI
leiddu til árangurslausrar leitar
vestur af Rainierfjalli í stað
suður.
Þegar kom fram á föstudag, gerðist
John heldur hressari í bragði. Það var
að koma helgi og fjölskyldur myndu
faraí ökuferðir og jafnvel gönguferð-
ir. Hann reif pjattspegilinn af
sólskygninu og festi hann við tennis-
spaðann sinn með límbandi. Sólin
skein aldrei beint á bílinn, en í tvo og
hálfan tíma síðdegis, ef til sólar sá á
annað borð, komu sólargeislarnir svo
nærri að hann gat seilst út til þeirra
með tennisspaðanum. Hann ætlaði
að gefa glampamerki til bílanna
þegar þeir færu hjá, og var viss um að
þannig gæti hann gert vart við sig.
Laugardagur rann upp, bjartur og
fagur, og umferðin jókst. Að minnsta
kosti 60 bílar fóru hjá þessa helgi, og
John tókst að láta endurspeglunina
leika um minnst tólf þeirra. Einu
sinni nam bíll staðar uppi yfir
honum, hinum megin í gljúfrinu.
John þóttist viss um, að nú hefði sést
til hans, og tók að æpa og öskra og
berja bílflakið innan með tjakkskaft-
inu. En eftir nokkrar mínúmr hélt
bíllinn aftur af stað. Þegar kom fram
á sunnudagskvöld var hann reiður og
örvæntingarfullur. Átta dagar voru
liðnir. Eg get séð bílana, hugsaði
hann. Hvers vegna sést ég ekki frá
þeimi
Þegar hér var komið sögu,
höfðu tveir brceður Johns bcest í
leitina, Larry, 33 ára, atvinnu-
15
flugmaður, og Joe 25 ára,
verkfrceðingur. Þrír vinirjohns
frá Whitehall, þeirra á meðal
Tom, bróðir Mary, voru einnig
komnir til að leita að John
Vihtelic. Þeir leigðu sérþrjá bíla
og skiþtu sér uþþ í samstarfs-
hóþa: Einn ók, hinir sátu faman
á og aftan á til þess að sjá vel
ofan í gljúfur og skörð. I hvert
skiþti, sem þeir komu auga á
hjólför út af veginum, fylgdu
þeir þeim til enda. Þeir dreifðu
lýsingu á John á bensínstöðvar,
mótel, krár og veitingastaði.
Þeir fengu dagblað staðaríns til
að segja frá hvarfi hans og birta
mynd af honum. Þeir heim-
sóttu lögreglustöðvar svceðisins.
,, Okkur hefur verið tilkynnt um
yfir 100 mannshvörf, ’ ’ svaraði
einn lögreglumaðurínn. ,,Sé
hann á þessu svceði, verður
hann að bjarga sér sjálfur.''
Þegar kom fram í aðra vikuna,
fannjohn að næturnar voru farnar að
verða kaldari. í 1220 metra hæð getur
septemberhitinn dottið niður fyrir
frostmark á einni nótm. Sú hugsun
tók nú að ásækja hann, að tíminn
væri að renna út. Aðra helgi til,
hugsaði hann. Ef ég finnst ekki þá,
finnst ég aldrei.
Frá miðvikudegi til fösmdags var
stöðugur straumur vörubíla um
veginn. John glampaði og glampaði
með speglinum sínum meðan hann
hafði nokkra sólarglætu. Þegar hann