Úrval - 01.11.1977, Síða 108

106
LJRVAL
sleðanum upp yfír strandhrönnina.
Þetta yrði örugglega langur dagur.
TÖNLIST ALDANNA
Fredrik Rubach og Ivar hefðu
getað búið saman. En hvorugur var
kominn á þessar slóðir í leit að
félagsskap. Og það var eins gott, því
svæðið umhverfis einn kofa gaf ekki
nógu mikið af sér til þess að
framfleyta tveimur veiðimönnum.
Og lítill kofi varð ennþá minni í
myrkrinu.
Ivar litaðist um í Aðalkofanum.
Það sem hann sá sannfærði hann um,
að hann væri orðinn sóði. Bækur lágu
dreifðar um allt, mataráhöld á víð og
dreif, salt, sykur, haframjöl og hveiti
í baukum sínum hér og þar á borðinu
í staðinn fyrir uppi á hillu.
Ivar hnussaði fyrirlitlega og hófst
handa um að taka til. Að eðlisfari var
hann snyrtilegur og þótt svo hefði
ekki verið, hefði heimskautadvölin
breytt honum. Það var of oft, sem
vellíðan hans eða jafnvel lífið var
undir því komið að hann fyndi réttan
hlut á réttum stað. Oreiða í kofanum
var hættumerki.
Honum varð hugsað til frumherj-
anna á þessum slóðum, veslings
Englendinganna, dauðadæmdra
fanga. Þegar stjórnvöld 18. aldar á
Englandi tóku að gera sér grein fyrir
möguleikum Spitsbergen, buðu þeir
föngunum líf — ef þeir settust að þar
á eynni. Skipsfarmur af sjálfboða-
liðum kom þangað síðsumars. Þegar
veturinn fór í hönd, varð valið milli
myrkursins og dauðans minna og
minna öruggt. Loks misstu þeir allir
kjarkinn. Hver einasti einn kaus
heldur að snúa aftur til Englands og
snörunnar heldur en horfast í augu
við sálarlausa nóttina.
Eftir þriggja klukkustunda röska
vinnu var kofinn kominn í sómasam-
legt stand. Sérstakur málsverður var í
undirbúningi, dagamunur vegna.....
nú, hvað, bara dagamunur. Áður en
langt um leið ilmaði kofínn af
andasteik og kartöflumosi, þykkri,
brúnni sósu, heitum niðursoðnum
perum með hunangi og kanel, kaffí
svo sterku að það hefði getað vakið
dauða til lífsins. Þegar hann ók sér á
stólnum til að nálgast krásirnar
vaknaði Naika til lífsins.
Þögul beiðnin í augum hennar
braust gegnum myrkrið í sálu Ivars.
Hann fann allt í einu að það voru
margir dagar síðan hann hafði svo
mikið sem vikið orði til hennar.
Þannig einangrun var ekki einasta
hættuleg, heldur var hún í hæsta
máta ósanngjörn. Hann talaði við
hanaí lágum hljóðum, afsakandi, og
gaf henni valda bita af öndinni.
Seinna, þegar hann var að hengja
diskaþurrkuna upp á nagla, rak
Naika trýnið kumpánlega í hnés-
bætur hans, Hann rykkti út höndun-
um og klær Naiku skröpuðu gólfíð
þegar hún vatt sér undan þeim.
Bráðlega veltust þau bæði um gólfið.
Naika staðráðin í að hafa hann undir
og sleikja úr honum lífið af
vænheitum, en Ivars barátta beindist