Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 109

ÁRLANGUR DAGUR
að því að komast hjá svo lítilmót-
legum dauðdaga.
Þegar bæði voru orðin móð, reis
hann á fætur og batt enda á leikinn.
Hann fékk sér í glas undir svefninn,
brúnt, skoskt viskí, ilmandi og sterkt,
kælt með jökulís þúsund ára gömlum
og pressuðum þunga tímans og
tonna af samþjöppuðum snjó. í
ísmolanum voru litlir loftpollar og
loftið úr þeim braust fram með
lágum smellum og hvæsi, frystri
tónlist aldanna og mynduðu léttan
kontrapunkt við snarkið í eldinum.
Þessa stundina var heimur Ivars
aðeins til innan veggja kofans, með
eld og ljós og mat og félagsskap
Naiku. Þó vissi hann að innan
seilingar var nóttin mettuð kulda,
vindi og auðn.
Hann lagði frá sér glasið og fór í
yfirhöfn. Naika fylgdi fast á hæla
hans út í gegnum snjógöngin,
vetrarleiðina úr og í kofann. Þegar
hann ýtti til hleranum yfir snjó-
göngunum púðraði mjúksvöl krist-
alsdrífa skegg haps og axlir. I suðri sá
hann iðandi, grænleitan ljósaleik sem
yfirskyggði stjörnurnar. Þetta græna
ljósatjald bærðist fyrir fjarlægum
vindi en Svartur og félagar hans
sungu í kór gamla nístandi sam-
hljóma sem eru eldri en maðurinn.
Fölblá slæða kom í ljós í grænu
slikjunni og varð að safírbláu sindri í
smaragðsblikunni. Fíngerðir tópas-
taumar sveifluðust gegnum ljósa-
dýrðina. Svo fölnaði birtan og aðeins
107
samsöngur Svarts og kórfélaga hans
minntu á þá dýrð sem var.
Geislandi tungldiskurinn kom í ljós
og yfir landið flæddi fíngerð
silfurbirtan og mjúksvartir skuggar.
Eitt gagntakandi andartak naut Ivar
algleymis. Svo leið stundin hjá og
hann var aleinn og kaldur, um-
kringdur hrikalegri fegurð heim-
skautanæturinnar.
LISTIN AÐ LIFA
Snemma á aðfangadagsmorgun
tók Ivar saman föggur sínar og fermdi
hundasleðann. Hann ætlaði til
Kofaflóa og eyða jólunum með
Fredrik. Þegar gengið hafði verið frá
öllu og lagt á hundana, fór hann
aftur inn í kofann.
Hann hafði látið eldinn deyja út
meðan hann var að vinna úti. Nú
hlóð hann kolum og sprekum og tólg
í snyrtilegan köst sem yrði næsti eldur
hans. Galdurinn var sá að leggja
grundvöll kastarins þannig, að ein
eldspýta dygði til þess að kveikja í.
Oftast nær þegar hann kom aftur til
kofans var aðeins fjarska þægilegt að
fá hitann upp í flýti; en hann gekk
ekki þannig frá kestinum aðeins til
þægindaauka; hann gekk ævinlega
svona frá honum því það var aldrei að
vita hvenær ein einasta eldspýta gat
skilið milli lífs og dauða.
Þegar þessu var lokið lagði hann af
stað og komst fljótlega í takt við
nóttina, hugurinn hálft í draumi,
líkaminn svaraði kröfum ferðarinnar