Úrval - 01.11.1977, Qupperneq 111

ÁRIANGUR DAGUR
109
Utsýnið frá Aðalkofa áður en fjörðinn
leggur. Týnda fjallið ber yfir fjöllin
til hægri.
ómakið að grafa snjóhús, en þá hefði
honum orðið hræðilega kalt. Nælon-
ið einangraði ekki eins vel og
snjórinn.
Inni í skýlinu kveikti hann á
sprittprímusnum og setti snjó í pott.
Síðan setti hann pottinn yfír eldinn.
Þegar snjórinn var bráðnaður, drakk
Ivar hann af ákefð. Hann hefði getað
etið snjó, en það hefði verið álíka
gáfulegt og fara allsber út að hlaupa.
Honum var of kalt til þess að mega
við því að missa þann líkamshita sem
færi I að breyta snjónum I vatn. Svo
skreið hann ofan í dúnpokann og
biðin hófst.
Skömmu eftir átta — um það leyti
sem hann hefði átt að vera að komast
heim I Aðalkofa — fór maginn að
láta til sín heyra. Hann hugsaði um
súkkulaðið sem hann var með I vasa
sínum, en sótti það ekki. Súkkulaði
var neyðarnesti, og þetta var varla
neyð ennþá. Hann ansaði engu kalli
magans.
Hungrið kom aftur að áliðinni
nóttu. Hann vafði sér sígarettu og
meðan hann reykti reyndi hann að
njóta bragðsins sem mest I hvert sinn
sem hann sogaði að sér og vonaði að
maginn tæki bragðið fyrir næringu.
Hann hlustaði á storminn sem