Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 9

TAJMAHAL BEINT FRAM UNDAN
7
myndi kannski skríða fram hjá
aðalbyggingunni, en örugglega sníða
í gegnum bænaturnana í kring. Og
sérhver snögg beygja þýddi ekkert
annað en hrap.
Aðeins sekúndur voru eftir. Ég var
örvita. Ég tók æðisgengna ákvörðun.
Ég efaðist um að nokkur hefði nokkru
sinni reynt þetta á C-87, örugglega
ekki svona nærri jörð Hraðinn var
okkur lífsnauðsyn — án hans hefðum
við hrapað eins og steinn. Við gátum
ekki beint vélinni niður til að auka
hraðann og mótorarnir voru þegar á
útopnu. En samt, það sem ég ákvað
að gera, myndi örugglega draga úr
hraðanum.
„Hogarty, gefðu mér fulla
flappa!”
Hogarty, þessi öðlingur, hlýddi
undir eins. Afleiðingin var næstum
eins taugatrekkjandi og að horfa fram
úr vélinni. Það var eins og flugvélin
rækist á þéttan vegg þegar flapparnir
fóru niður. Mér gafst ekki tóm til
nokkurra viðbragða, þegar svera,
brúna nefið þeyttist upp á við. Við
risum nærri beint upp, eins og í lyftu.
Ég sá í svip að það var verið að gera
við Taj Mahal. Ég sá bambusvinnu-
pallana milli bænaturnanna. Ég sá
undrandi augu verkamannanna, sá
glytta í tennurnar á þeim þegar
munnarnir opnuðust, sá hvernig
vefjarhettirnir þeirra voru undnir og
þeir héldu höndunum fram fyrir sig í
undrun, þar sem skrímslið öskraði
aðeins fáeina metra yfir höfðum
þeirra.
Svo, eins og blaði er flett í bók,
vorum við komnir fram hjá og þegar
farnir að hrapa í lokastalli. Ég stakk
nefinu niður, því svæðið bak við Taj
Mahal var flatt og gróðurlaust og
hlaut að hafa eitthvert uppstreymi frá
hitanum. Ég bað Hogarty að
smáminnka flappana.
Smáma saman, með því að beita
allri minni fortöluhæfni tókst mér að
fá The Gremlin Castel til að þiggja
boð mitt um að fljúga. Það var eins
og að lokka akfeita og blindfulla
kerlingarhlussu til að klífa aftur upp
alla stigana sem hún var nýbúin að
velta niður.
Að lokum höfðum við tosast upp í
1000 fet. Ég smásneri nefí The
Gremlin Castel í áttina til Karachi.
Þar komumst við að því, hvers vegna
vélin hagaði sér svona. Eitt einkenni
flugvéla af þessari tegund var það hve
óáreiðanlegir eldsneytismælarnir
voru. Við höfðum aldrei treyst þeim.
Og þeir sem settu eldsneyti á vélina
höfðu heldur betur misskilið fyrir-
mæli mín. Þeir höfðu bætt 3000
lítrum við það eldsneyti, sem þegar
var um borð, og þar með aukið þyngd
vélarinnar um þrjú tonn — til
viðbótar hvaða óskynsamlegri þyngd
sem var nú á þessu drasli sem við
vorum að flytja. Þessi keðja heimsku-
para, með mín í fararbroddi, hafði
nærri kostað mestu og verstu spjöll á
einu einstöku listaverki í allri sfðari
heimsstyrjöldinni.
Einhvern veginn baslaðist The
Gremlin Castle heim til Brasilíu. Ég