Úrval - 01.01.1979, Síða 37

FÍLLINN GERDA OG EPLID ÓÞÆGA
35
að dæla vatni og glúkósu eins langt
og ég gat inn í þarma hennar með
plastslöngu og brunadælu sírkussins.
Þetta var seinlegt og óþrifalegt verk,
og aðeins lítið eitt tolldi í henni.
Fimmta daginn var farið að halla
verulega undan fæti fyrir skepnunni.
Eg fékk mér gönguferð eftir
ströndinni þennan morgun og
hugsaði mikið og stíft. Svo tók ég
ákvörðun. Eg ætiaði að deyfa Gerðu
lítið eitt og reka kanna, langa, hola
leðurhulsu með kúlulaga koparenda,
ofan í hana og láta arka auðnu.
Ég gaf fílnum stóran skammt af
acetyl promazine, sem er sterkt
deyfileyf. Eftir hálftíma eða svo seig
hún niður og lagðist, ennþá slefandi,
á hliðina. Herr Hopfer togaði í efri
kjammann og aðstoðarmaður okkar í
þann neðri. Ég þrýsti kannanum, vel
smuðum með lýsi, ofan í kokið á
Gerðu.
Tvö fet hurfu ofan í hana, en svo
stóð kanninn fastur. Ég setti merki á
hulsuna, dró hana út og mældi fyrir
með henni utan á dýrinu. Merkið á
henni sýndi mér, að eplið stóð fast
þar sem vélindað liggur yfir stóra
hjartað. Ég varð að böðla kannanum
áfram.
Ég renndi honum ofan í dýrið og
komst aftur að fyrirstöðunni. Ef ég
tæki nú á, gat það stöðvað hjartað.
Það gat sprengt vélindað og eplið
borist inn í brjóstholið. Eða þetta
gæti heppnast.
Ég beit á jaxlinn, og þyngdi
stöðugt takið á kannanum. Allt í einu
tók hann að skríða áfram. Eitthvað
hafðilátið undan. Hafði eplið hreyfst,
eða skoppaði það nú á lungunum
með stórt, gapandi gat á vélindanu
við hliðina á sér?
Ég dró kannan ofurhægt út úr
skepnunni þar til koparendinn kom í
ljós. Hann var þakinn glæru slími og
leifum að bananamauki, en það var
ekkert blóð á honum.
Það var óbærileg bið að bíða þess
að deyfilyfið hætti að verka. En loks,
klukkan um níu um kvöldið,
skjögraði Gerða á fætur.
Ég hrópaði eftir fötu af heytei
(nýslegnu grasi í heitu vatni) og setti
hana fyrir framan Gerðu. Hún bærði
ranann máttleysislega. Ég greip hann
og stakk honum ofan í fötuna. Fatan
hálftæmdist. Svo sveigði Gerða
máttvana og óstyrkan ranann upp í
sig og sprautaði úr honum. Ég sá
stríkka á hálsvöðvunum. Svo sá ég gúl
færast niður eftir hálsinum á henni.
Hún hafði rennt niður. Við biðum,
stjarfir eins og styttur. Heyteið kom
ekki til baka.
„Banana, banana!” öskraði ég.
Herr Hopfer hljóp eftir knippi af
banönum. Ég stakk banana beint
upp 1 dýrið, án þess að afhýða hann.
Glúbb! Hann hvarf. Þótt máttfarin
væri, teygði hún sig með ákefð eftir
meiri banönum.
Þessa nótt vakti ég hjá Gerðu, til
þess að ganga sjálfur úr skugga um að
hún fengi ekki of mikið fóður eða
vatn, meðan hún væri að byggja upp
það sem hún hafði tapað. I dögun var