Úrval - 01.01.1979, Side 108

106
ÚRVAL
í stígvélum þjóðverjanna meðan
menn hans flúðu úr rústum
pyntingarklefanna.
Hann strauk um lökin með
hreifunum og hugsaði með sjálfum
sér, hvort hann myndi nokkurn tíma
geta rifið þau í ræmur og hnýtt þær
saman. Hann hugsaði líka um
hvernig hann gæti látið sig síga niður
vegginn — hann hafði dvalið við það
löngum stundum að setja á sig hvar
sprungurnar voru í honum — og
síðan látið sig falla hljóðlega niður á
grasið. Því næst myndi hann velta sér
í burtu, yfir götuna, burtu frá hvíta
salnum þar sem nálum var stungið í
hann, burtu frá skólanum, þar sem
hann var í búri löngum stundum
hvern morgun í þungbærum fjötrum
gervifótanna sinna.
En eftir þvx sem hann eltist fann
hann minni huggun í hugarheimi
sínum. Hann varð æ sannfærðari um
að þetta væri refsing hans, það væri í
hegningarskyni, sem Guð hefði tekið
af honum fætur og handleggi, að
spítalinn væri staður sem óþekk börn
væru send á þegar mæður þeirra vildu
þau ekki lengur.
Svo hann lá og beið, tilbúinn að
hengja smávaxinn líkama sinn og
hreifana á hvern þann, sem staldraði
nógu lengi við til þess að hann næði
taki. Hann stjórnaðist af þessari
tilfinningu, hann var eins og dýrí leit
að æti, hann var knúinn þörfinni til
að eignast eigin fjölskyldu og heimili.
Leonard og Hazel
Leonard gat ekki gleymt skelfing-
unni og því hjálparleysi, sem greip
hann þegar hann kom fyrst inn í
spítalann. Hann ók hægt heimleiðis
og hugsaði um hvað hann gæti sagt
við Hazel.
Hún beið hans við dyrnar á
bústaðnum. „Hvernig fór? Hvernig
er hann?”
,,Við skulum koma inn, og fá
okkur tebolla.”
Bústaðurinn var lítill, og þau
höfðu ekki úr miklu að spila. Þau
bjuggu í tveimur herbergjum, og við
hliðina á stofunni var lítið eldhús.
„Hvernig leist þér á hann, Len?”
Venulega var Hazel kát og
skrafhreyfin, þegar Leonard kom
heim úr vinnu. En nú varð hún hljóð
og kvíðafull, því hún fann að hann
var hugsi og tvíátta. Og það sem
Leonard sagði henni af heimsókn
sinni til Andys varð henni engin
upplyfting.
LÍFIÐ HAFÐI EKKI lexkxð við
þessi hjón. Leonard var fæddur 1912,
18 árum eldri en Hazel, fimmti 1
röðinni af sex systkinum. Hann var
einrænn og sérlundaður, og þegar
hann fór að vinna fyrir sér flökti hann
milli starfa án þess að finna sér
nokkurs staðar rót. I skóla kom í ljós
að hann hafði námsgáfur en varð
fljótt leiður á viðfangsefnunum, og
skólaskýrslurnar um hann eru
kennslubækur í óþekkt og