Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 116

114
ÚRVAL
möguleika sem náttúran hafði gefíð
honum. Gervilimirnir voru settir til
hliðar, og Andy látinn niður á góf-
teppið til þess að bera sig um efíir
getu.
Að þessu sinni ákváðu hjónin að
fylgjast grannt með honum, tii þess
að reyna að skilja hvað þau gætu gert
til að gera hann óháðari gervilimum.
Það var Sheba, sem rak smiðshöggið á
ákvörðun þeirra um að losa Andy við
gervihandleggina. Þessi handleggir
voru knúnir dælum með pressuðu
gasi og minntu meira á hvæsandi
vélkrana en handleggi og hendur.
Sheba lá hin róiegast úti í horni í
stofunni. Andy velti sér upp að henni
þar til hann gat hvílt höfuðið á lærinu
á henni.
,,Reyndu að strjúka henni,” sagði
Hazel.
Andy iðaði sér í hálfring og
klappaði hundinum stirðbusalega
með vinstri hreifanum. Sheba leit
upp, geispaði og lagðist svo út af
aftur.
,,Gerir þú þér ljóst, að með
þessum fölsku handleggjum getur
hann aldrei skynjað snertingu við
dýr?” spurði Leonard.
Leonard þótti einsýnt, að því meira
sem drengurinn notaði fölsku
hendurnar, því minna myndi hann
skilja eðlissnertingu við timbur, silki
og önnur efni, mannslíkami, dýr,
gras, blóm. ,,Það er eins og við
þyrftum að snerta á öllu með
töngum,” sagði Hazel.
Ekki liðu nema fáir dagar, þangað
til Hazel var orðin örþreytt aftur.
Þeim fannst báðum, henni og
Leonard, að ekki mætti skilja Andy
eftir á eigin vegum eitt einasta andar-
tak, hvorki með gervilimina né án
þeirra. Ef Hazel hallaði honum upp
að vegg, eða lét hann upp á rúm, var
hann í stöðugum háska mað að detta
út af. I hvert skipti sem Sheba kom
inn og snasaði í kringum hann,
kallaði hann á Hazel, dauðhræddur
um að hundurinn felldi hann og
hann myndi meiða sig á höfðinu. Svo
einn daginn tók hún sig til og ákvað
að losa hann við hræðsluna við að
falla.
I fyrstu var Andy dauðhræddur, en
smám saman varð hann leiknari að
velta sér um leið og hann datt, að
draga úr fallinu og víkja höfðinu frá.
Ekki ieið á löngu þar til hann gat
undið sér til og kreppt sig þannig að
hann lenti á öxlunum, léttilega og
fimlega. Þegar æfingunni lauk voru
bæði orðin kúguppgefín. Hazel tók
Andy í fangið og gaf honum
appelsínusafa.
,,Nú höfum við nokkuð að segja
pabba þínum, þegar hann kemur
heim,” sagði hún. Svo rann það upp
fyrir henni hvað hún hafði sagt. Og
Andy sat á gólfinu, með glasið milli
tannanna, og brosti til hennar með
stakri ánægju. Hazel flýtti sér fram í
eldhús.
LEONARD VARÐ STÖRHRIF-
INN af framförum Andys. En þegar
þau höfðu gengið frá honum í bólið
trúði hann Hazel fyrir ugg sínum.