Úrval - 01.01.1979, Síða 117

HELJARTAK
115
„Meðan hann er hér hjá okkur,
vegnar honum mun betur heldur en
þegar hann er fjötraður í þessa
fjandans gervilimi, sem hann verður
reirður í um leið og hann kemur aftur
á spítalann. Og hann dvelur þar
miklum mun lengri tíma heldur en
hann getur gert hjá okkur.” Svo fór
hann fram í eldhús.
Eftir þrjár klukkustundir var hann
þar ennþá. Hazel hafði runnið í
brjóst, en nú vaknaði hún og gat ekki
ímyndað sér hvað Leonard væri að
gera þar. Hún fór fram í eldhús.
Leonard hafði lagt gervilimina á
borðið og rifið þá í sundur, stykki
fyrir stykki.
,,Hvað ertu að gera, maður! Veistu
ekki hvað þessir hlutir eru dýrir?”
Leonard lét ekki raska ró sinn,
heldur hélt áfram að rissa eitthvað á
pappírsblað. ,,Það hlýtur að vera leið
til að gera honum auðveldara að
hreyfa sig á þessum apparötum. Far
þú bara í rúmið. Ég verð dálitla stund
að þessu.”
Hazel fór í rúmið. Leonard leit
aftur á rissið sitt og bar það saman við
gervilimina. Hann hafði borið margt
við á ævinni. Nú, þegar Leonard
Wiles var 56 ára, var hann án þess að
vita af því sjálfur að hefja merkileg-
asta tímabil ævi sinnar: Tímabil
uppfinninganna.
Fyrsta farartœkið
Leonard hafði fengið tilfinningu
fyrir tæknibúnaði í arf frá föður
sínum. Þegar hann var tæplega níu
ára, gerði hann giftusamlega upp
vélina í gamla Morrisnum hennar
mömmu sinnar, með því að taka
vélina kerfisbundið í sundur og setja
hana saman aftur, að því umskiptu,
sem slitið var og ónýtt.
Þegar útvarpstækin voru að hefja
göngu sína, upp úr 1920, hafði hann
sett saman sitt eigið útvarpstæki, og á
miðjum fjórða áratugnum hafði hann
meira að segja búið sér til kvikmynda-
sýningarvél með hljóði — og þetta
gerði hann aðeins af athugunum
sínum, án þess að fá nokkra tilsögn. I
stríðinu þótti hann einkar laginn
radarstarfsmaður. Á rótleysisárunum
síðan hafði hann harla lítið gert af
þessu tagi — þess hafði ekki þurft.
Nú var þörfin fyrir hendi á ný.
Hann vann sleitulaust í frí-
stundum sínum næstu þrjá mán-
uði í yfirgefinni hlöðu í nágrenn-
inu. Þegar Andy kom svo í
jólaheimsókn, notaði Leonard fyrstu
nóttina til þess að rífa sund-
ur gerflfótabúnaðinn hans og
koma sínum eigin lagfæring-
um fyrir í honum. Eins og
búnaðurinn var, gat Andy stig-
ið flmm sentimetra skref í einu.
Leonard taldi að með lagfæringunni
gæti hann stigið að minnsta kosti tíu
sentimetra skref, kannski flmmtán.
Hann notaði gúmmíhulsur í staðinn
fyrir öklaliði og eins konar millibils-
stöng í kúlulið til þess að fæturnir
yrðu samstíga. Þegar beltin höfðu
verið spennt á Andy, verkuðu rugg-
hreyfingar hans á kamb og ás, þannig