Úrval - 01.01.1979, Síða 120

ÚRVAL
118
„Hluturinn er nú sá,” sagði
Leonard og andvarpaði, ,,að við
þörfnumst hans ekkert síður en hann
okkar.”
Terry Wiles kemur til sögunnar.
í janúar 1969 hófst frjósamasta
æviskeið Leonards, samtímis því að
þau hjónin ákváðu að gera Andy að
kjörsyni sínum.
Lögmaður Leonards, Robin Boyes í
Huntingdon, hóf umleitanir um
ættleiðingu drengsins. Leonard sá
fljótlega til þess, að fyrirætlun þeirra
hjónanna kæmist í blöðin. Um þau
voru skrifaðar greinar, þeirra var getið
í sjónvarpinu. En spítalanum var ekki
gefið um að Andy væri frá honum
tekinn fyrir fullt og allt, og fór sér
hægt við að senda inn nauðsynlegar
læknaskýrslur. Á meðan heimsótti
fulltrúi barnaverndarnefndar
staðarins þau hjónin mörgum
sinnum, og tók loks þá ákvörðun —
þrátt fyrir mislitan feril þeirra beggja
á árum áður — að beita sér ekki á
móti umsókninni. Andy fékk að
fylgjast með málaleitaninni stig af
stigi, og þess var æskt að hann kæmi
fyrir ættleiðingarréttinn 7. janúar
1971 ásamt þeim Hazel og Leonard.
Þau komu til ráðhússins löngu fyrir
tilsettan tíma, og Boyes útlistaði fyrir
þeim, hvernig „réttarhöldin”
myndu ganga fyrir sig. Hann lagði
ríkt á við þau, um, að hvað sem í
skærist, yrðu þau að varðveita rósemi
sína og varast að láta sjá á sér skap-
brigði.
Mál þeirra var annað málið, sem
tekið var fyrir þennan daginn. Andy
sat í kjöltu Hazelar, og Hazel greip
þétt um hönd Leonards, þegar nöfn
þeirra voru kölluð upp. Dómarinn
laut yfir skjölin á borðinu hjá honum.
Svo leit hann upp, mjög alvarlegur í
bragði.
,,Ég hef rannsakað öll skjöl í þessu
máli. Mér virðist að herra Leonard
Wiles og frú Hazel Wiles séu hin
hæfustu til að eiga þetta barn, og
hika ekki við að undirrita ættleiðing-
arskjalið.”
Og ekki meira um það. Það tók
innan við 90 sekúndur að staðfesta
fyrir rétti það sem hafði tekið nærri
tvö ár að komast til dómara.
Þegar fjölskyldan gekk niður
aðalgötuna á eftir, hrópaði Andy:
,,Ég er ættleiddur! Ég er
ættleiddur!” Vegfarendur stönsuðu
og störðu. Þarna var kona með
ungbarn í fanginu, að því best varð
séð, en þessi hvítvoðungur hrópaði út
yfir allan heim, með svo sterkri röddu
að með ólíkindum mátti telja úr
svona kríli, fögnuð sinn yfir ættleiðsl-
unni!
Andy var mjög umhugað, að á
níunda afmælisdeginum hans, sem
var fimm dögum seinn, væri hann
laus við allt það, sem minnti hann á
fortíðina. Hinir nýju foreldrar hans
samþykktu að hann veldi sér nýtt
fornafn, nú þegar hann hafði fengið
nýtt eftirnafn. Drengurinn greip
dauðahaldi 1 þetta táknræna tækifæri
til þess að losna að fullu og öllu við