Úrval - 01.01.1979, Qupperneq 121

HELJARTAK
119
fortíðina, sem hann hafði andstyggð
á, og þegar Leonard fór með hann til
þess að sækja um nýtt fæðingar-
vottorð, var það Andy, sem fræddi
afreiðslumanninn á því að hann
langaði ekki til að heita Andrew
Wiles.
,Jæja, drengur minn. Hvað viltu
þá heita?”
„Terrence. Terrence með tveimur
errum. Viltu gera svo vel að skrifa
það. ’ ’
Afgreiðslumaðurinn gerði það, og
þaðan í frá var Andy Terrence Wiles.
Eftir þetta ansaði hann engu öðru en
Terrence eða Terry.
Ylfingur
Enn skorti mikið á að ailt léki í
lyndi fyrir Wilesfjölskyldunni.
Fjárhagskröggurnar voru þungar, og
vonir hjónanna um að koma Terry í
barnaskólann í Brampton strönduðu
á margföldu lagi skriffinnsku. Verra
var þó, að verkstæði Leonards
eyðilagðist í eldi um mitt ár 1971.
Annar ,,bíll” Terrys, „bomban”,
brann til ösku, ásamt frumdrögum að
nýjum „súperbíl” sem Leonard var
farinn að vinna að. Tæplega 5000
sterlingspunda virði af hráefni og
varahlutum, ásamt þrotlausu
tómstundastarfi Leonards í rösk þrjú
ár, hvarf í reyk og eldi. Þá féll
Leonard í fyrsta sinn ketill í eld og
hann brastí grát.
,,Við erum skuldug upp fyrir
haus,” sagði hann. ,,Ég er nærri
orðinn sextugur. Hvernig eigum við
að halda Terry gangandi úr þessu,
Hazel?”
Þremur dögum seinna flutti staðar-
blaðið ítarlega frásögn af
eldsvoðanum og afleiðingum hans
fyrir Wilesfjölskylduna. Með næsta
pósti kom 50 punda samskotagjöf frá
starfsfólki blaðsins. Næstu tíu daga
var stöðugur straumur af samskonar
fjárframlögum, og ekki leið á löngu
áður en Leonard gat hafist handa á
ný. Eldurinn hafði aðeins hert hann;
nú var hann staðráðnari en nokkru
sinni fyrr að ná settu marki. Blaða-
frásögninni fylgdi nýr skilningur á því
hvað hann var að gera, hvað hann
hafði gert og hað hann átti ógert.
Leonard taldi, að brýnasta þörf
Terrys væri að geta lyft sér — ekki
aðeins rétt upp yfir jörðina heldur
nógu hátt til þess að geta verið augliti
til auglitis við jafnaldra sína, að
horfast í augu við þá, að geta unnið
við vcnjulega borðhæð, að ná í bækur
ofan úr hillu. Mesti ókosturinn við að
vera aðeins fimmtíu og fjórir scnti-
metrar á hæð var sá að þurfa sífellt að
búa í fótaskógi og þurfa alltaf að
reygja höfuðið aftur á bak til að sjá
upp til alls og allra. Hann þyrfti líka
að geta ,,lotið — látið sig síga niður
á gólf til að ná í hluti, sem hann
kynni að missa, reist sig við og látið
þá aftur upp á borð, cða teygt sig enn
meira og náð upp í hillu. Og, ef
mögulegt væri, þyrfti hann að geta
gert þetta jafn hratt og áreynslulaust
og venjuleg manneskja. Draumur
Leonards var að búa til vélvædda