Úrval - 01.01.1979, Síða 122

120
ÚRVAL
framlengingu af smávöxnum líkama
Terrys, framlengingu, sem lyfti
honum fljótt og vel eftir því sem
hugur hans girntist.
FRAM TIL ÞESSA hafði Terry
fengið kennara í einkatíma heima hjá
sér tvisvar eða þrisvar í viku. I
nóvember kom bréf þess efnis, að
honum væri veitt innganga í barna-
skólann í Brampton um sex mánaða
skeið í reynsluskyni. Hann fór í
skólann, og þegar skólasystkini hans
voru komin yfir fyrsta áfallið af svo
óvenjulegum skólafélaga, samþykktu
þau hann sem einn af hópnum.
En þetta haust, 1971, var eitt
erfíðasta tímabil Wilesfjölskyld-
unnar. Leonard hélt áfram að berjast
við að gera ,,súperbílinn” að
veruleika. Hann vann iðulega fram til
tvö á næturnar, og hallaði sér þá, oft
gegnkaldur og örþreyttur eftir vinnu
sína í óupphituðum skúrnum, þar
sem hann hafði nú afdrep, til þess svo
að spretta fram úr aftur um hálf fimm
leytið og halda áfram með ,,súper-
bílinn” áður en hann færi í vinnuna.
Honum leið ekki nokkra stund úr
huga sá fjárhagslegi þrýstingur, sem
tómstundastarfið hafði á heimilis-
haginn. Það var aðeins vonin um
„súperbílinn” og hvað hann myndi
gera fyrir Terry, sem hélt honum
gangandi.
Hazel sá um að reyna að hagræða
vangreiddum reikningum og leitast
við að sjá fjölskyldunni fyrir mat og
bústaðnum fyrir hita. En hún hélt
áfram að vinna með Terry. Hún
ákvað að auka og efla fimi vinstri
hreifans. Hún knúði hann til þess að
verja sem mestum tíma til að þjálfa
tærnar og skrifa minni og fallegri
stafí, að teikna og mála.
Henni var líka áfam um að hann
fengi eins mikla alhliða líkamsþjálfun
og unnt væri. Hún hvatti hann til að
styrkja magavöðvana með því að
fínna nýjar aðferðir til að setjast upp,
þegar hann lægi út af. Þegar Leonard
kom fyrir dálitlu skábretti á gólfínu,
gat Terry velt sér upp á það, með því
að rugga sér og kreppa kviðvöðvana,
og síðan gat hann sest upp. Honum
tókst mcira að segja að príla upp
stigann í bústaðnum.
Starfið með Terry hafði vakið
áhuga Hazelar á að hjálpa öðrum
börnum. Hún varð aðstoðar skáta-
foringi í næsta þorpi og þegar hún
hafði starfað þar í nokkrar vikur,
spurði hún hvort Terry mætti koma
með henni, til að horfa á. Það var
fúslega leyft. Terry kom með — til að
horfa á. En ekki liðu nema nokkrar
mínútur, þangað til hann veltist um
gólfið í leik með hinum strákunum.
Og ekki leið á löngu, þar til Terry var
fullgildur ylfíngur, Hazel til mikillar
gleði.
,, Ekkert lapþastand lengurl' ’
I janúar 1972 bar sjálfsafneitunin
ávöxt erfiðis síns. Leonard gat komið
með „súperbílinn” heim að bústað
til fyrstu prufu. Hann var tilbúinn,
nema hvað hann var ekki