Úrval - 01.01.1979, Síða 127

HELJARTAK
125
fór í pílukast. Þar vann hann líka oft
heimavinnuna sína. Hvað námið
snerti hélt Terry vel velli í stórum
bekkjum og strangri samkeppni
grunnskólans. Ýmist fór hann í
,,súperbílnum” í skólann, eða ók
honum upp í sendiferðabíl Leonards,
og það mátti heita að hann væri
sjálfum sér nægur 1 skólanum.
Hjúkrunarkonana, sem bæjarstjórnin
í St. Neots hafði skipað til þess að
hjálpa Terry í skólanum hafði oftast
•lítið að gera.
,,Það er ekki margt, sem hann
getur ekki sjálfur” segir Leonard með
stoltu brosi. ,,Við viljum að hann
geti reynt sem flest á
unglingsárunum. Við viljum að hann
viti að hann getur skotið af boga,
kastað pxlum, riðið hesti, saumað,
búið til mat, ræktað grænmeti og
spilað á orgel. Hann þarf ekki að gera
allt þetta núna, en hann verður að
hafa sjálfstraust til að hefjast handa
um það þegar honum hentar. Það
sem mestu máli skiptir er að hann fái
alla þessa reynslu meðan hann er
ungur.”
En allir þeir aukahlutir, sem gera
honum þetta kleift, væru skreytingin
ein, ef ekki kæmi til nýjasta farar-
tækið hans, „silfurskugginn.” Það er
léttara og sterkara, aflmeira og með
fullkomnari stjórnbúnað. Þetta silfur-
gráa kraftaverk er það sem líf þeirra
allra þriggja snýst um. An þess
breytist stóri prinsinn, Terry, aftur í
lítinn, frosk, sem verður að reiða sig á
hjálp annarra til allra hluta. Húsið,
garðurinn og sendiferðabílinn er allt
sniðið utan um hjólabílstólinn. Hann
er miðpunkturinn og gefur öllu hinu
gildi.
NÚ ERU TÍU ár liðin síðan
Leonard sá fyrst þennan litla
mannlega böggul. ,,Það eitt að sjá
barn eins og Terry gerir mann að
einskonar sjáanda,” segir hann. En
Leonard lætur sér ekki duga sýnir
einar — jafnvel þótt hann sé nú
hættur að vinna og lifi á örorkustyrk.
Hann hefur smíðað endurbættar út-
gáfur af „súperbílnum” fyrir ýmsa
aðra, — þar á meðal stúlkubarn með
klofinn hrygg og konu á þrítugsaldri,
sem lömuð er frá mitti og niður úr. I
þessum „bílum” sínum sér hann
möguleika til að frelsa þúsundir
lamaðra, aldraðs fólks sem býr eitt
síns liðs, eða vanheilla barna, sem
þyrftu þá ekki lengur að lifa í fóta-
heimi fullorðinna, heldur gætu, eins
og Terry, risið upp og horfst í augu
við aðra.
Á þessum tíu árum hefur Terry
breyst í fjörmikinn og skrafhreifinn
ungan mann. Hann hefur ekki
stækkað — hann er enn aðeins 54
sentimetrar og léttari en venjulegt
tveggja ára barn — en hann lætur
vansköpun sína ekki á sig fá og er
óttalaus. Hann hefur háar vori um
framtíðina og hugðist hefja
framhaldsnám í haust. Hann langar
til að verða rithöfundur eða
tónlistarmaður.
Fyrir tilverknað Hazelar og