Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 24

Sennilega er það tilviljun, að
Móðirin í dalnum, birt í Eim-
reiðinni snemma á stríðsárum,
var einna fyrsta kvæðið, sem
landsmenn tóku eftir frá Heið-
reki. Svo ólíkt er það Ekkjunni
við ána, að enginn sér skyld-
leik, þótt viðfangsefnin séu
nærri söm. Þetta er eitt dæmið
um það, hve sérkennilegir og
ólíkir þeir eru, feðgarnir, en
minnir á hitt um leið, að kvæð-
um Heiðreks ættu menn að taka
eftir, áður en hann er orðinn
gamall.
Haustljóð Heiðreks, sem hér
birtist (bls. 18), ségir dæmisögu,
sem mér finnst mætti heimfæra
til íslenzkra skáldætta og skáld-
menntar. Þær skjóta brum-
knöppum í sífellu í stað þeirra,
sem á hausti dóu, og úr ein-
hverjum brumknappanna koma
án efa hin stærstu og fegurstu
blóm. Og vissulega trúi ég því,
að síðar eignumst við mikilhæf-
ari ljóðhöfunda en Heiðrekur og
önnur núlifandi skáld okkar eru.
Vaxtarþrá andans kann sér ekki
takmörk, sem betur fer, og leit-
ar, unz hún finnur.
Stefnuskráin í Arfi öreigans
að líta lífið björtum augum, til
þess að vaxtarþrár njóti, er
miklu stórfenglegri öreigaarfur
en menn vita, nema þeir lesi og
skilji Kveðju m-eir en á yfir-
borði. Hið ytra skýringartákn
yfir skilnaði stórhuga föður og
sonar er þar sumardýrð yfir
Skjálfanda bláum og gullstöfuð-
um og dalnum nýlaufguðum,
dýrð þess vors, sem Kveðja seg-
ir, að gróið hafði undir ískufli:
Sindrar um hafið sólmánaðar-
eldur.
Sveitin þín, faðir, skrýðist glæst-
um hjúp.
Tjaldar hún öllu, er hinzta sinn
þú heldur
heiman — og leggur á hið bláa
djúp.
Hið innra sálfræðitákn er líka
éldur, sá er kvikar undir klaka-
skel og nærir vor í brjósti sonar
eftir föður:
Undir þeim kufli óx og greri vor-
ið.
Eldurinn kvikur þér í brjósti lá.