Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 49

Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 49
týnzt á næturþeli, en hins vegar lítið ofið í dánarheimum. Þeir dönsuðu eigi að síður, draugarnir. Hollendingur lék á fiðlu fyrir dansinum. Einungis ein kona, er líktist móður hans, sem orðið hafði úti, stóð grafkyrr með krosslagðar hendur á brjósti og horfði ásak- andi á hann. En stundum otaði hún í hann vísifingurbeinunum eins og til að fæla hann burtu. Ferðalangurinn rámkaði við sér, og hrollur fór um hann: „Lét ekki hún fóstra mín rjóða messuvíni og skírnarvatni í augun á mér, og hvers vegna þurfti ég þá að verða skyggn? Hvers vegna þarf ég, sem dey voveiflega, að sjá þessar ógnir sandsins, sem öðr- um er hlíft við, þangað til þeir farast? Hvert viltu, móðir mín, að ég flýi, fyrst draugarnir bíða mín, þangað til ég kem? Er ekki betra strax? Lífið er víti. En draugamir dansa, ha, ha, ha. Ha, ha, ha, ha, ha, ha, ha“. Enn einu sinni reyndi ferðalangurinn þó að velta gátu lífs síns fyrir sér með geðró. Þá er hann fór í verið fyrir nokkrum mánuðum, var hann heit- bundinn, en litlu fyrir uppdráttarveizluna fékk hann uppsagnar- bréf frá unnustunni. Bréfið las hann aftur og aftur. Það var á þessa leið: „Ég er þín í rauninni a!ls ekki verð. ... Þú átt sannarlega skilið að fá betri konu en mig. ... Það er holdsveiki í ættinni minni. ... En úr því að Jón á Brekku, sem veit um þenna og aðra ókosti á mér, vill samt eiga mig, þá verður lýst með okkur á sunnudaginn kemur. . . . Pabbi hefur alltaf verið á móti því að gefa mig jarð- næðislausum og sauðiausum manni, hefur talið mig fara í hund- ana, ef ég ætti þig. Að vísu er hann sjálfur orðinn slitinn, þyrfti að hætta búskap og fara í hornið, — frá Dimmanúpi mun hann aldrei flytjast, — en hann vill ekki, að þú takir við Núpnum, held- ur, að heylanirnar yrðu þá ekki háar, sauðirnir týndu töiunni, kveðst í einu orði sagt heldur vilja fleygja mér í mógröf. Annars er skrýtið að ýmislegt kemur fyrir okkur um ævina, sem við get- um engan hemil haft á, og þó einkum það, að margt getur átt upptök sín í sjálfum okkur, er við ráðum ekkert við, — ég á við 47
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Nýir pennar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýir pennar
https://timarit.is/publication/1954

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.