Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 16

Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 16
sinn náð að skynja hana. Til þess skal hlæja grát úr geði, til þess verða fræin að vaxa, til þess verður vaxtarþrá andans að glæðlast. Það er einkum þessi stefnuskrá, ástríðan til að fram- fylgja henni og getan til þess, sem heitir hjá Heiðreki Arfur öreigans. Heiti þetta valdi höfundurinn fyrstu ljóðabók sinni, og kemur hún út hjá Helgafelli 1947. Hann er óþekktur maður, svo að bókarheitið fræðir lesendur nokkuð um uppruna hans. Kvæði Heiðreks eru sprottin úr lífskjörum hans og þeirra stétta, sem hann hefur tilheyi’t. Úr þeirn má því lesa, beint og ó- beint, að hann sé upprunninn í sveit með sterkar rætur þar, hafi kennt heilsubrests, gerzt verka- maður í vegavinnu, hernáms- vinnu og sennilega fleiri störf- um og fundizt raunar fátt um að ciga þar ævistarf, sakir skáld- þrár sinnar, en í hugsunarhætti fylgir hann ávallt fast hinum vinnandi stéttum. Heiðrekur er ekki svo bráð- þroska, að hann sé af unga aldri, þótt kominn sé yfir þrítugt. Bráður skáldþroski freistar stundum unglinga til að ljúka af að gera beztu kvæði sín, áður en þeir hafa orðið að manni og fengið lífsreynslu. Áður en Heið- rekur kynnti skáldskap sinn í bók, kynntist hann mörgu sjálf- ur, dugði til starfs og baráttu, varð að manni. Avinningur hans af þessu er ekki krónur, heldur skapgerð, en hún var reyndar frá upphafi lundstór, lundhlý og mótuð sterklega. Oft er illt að dæma um byrj- endakvæði. Þau skreppa úr höndum manns hálfskilin og efasamast er, hvort höfundur- inn hafi skilið þau vel sjálfur. Þrátt fyrir þetta og fleiri galla getur hugsazt, að höfundurinn reynist síðar skáld. Meðal alls grúans af íslenzkuin „skóla- skáldum“ í hundrað ár má finna nokkur dæmi þess. Um frumsmíð Heiðreks gegn- ir öðru máli. Sérhvert kvæði sýnir, að vel er honum Ijóst — og oftast lesendum, — hvað hann vill segja og að jafnaði með hvaða skáldstíl og blæ. Vald hans á formi, efni og máli sprettur bæði af náðargáfu og ströngu námi, og þar á hann góðan spöl ófarinn enn til full- þroskans. Val hans á yrkisefn- um og meðferð þeirra er mjög 14
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Nýir pennar

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýir pennar
https://timarit.is/publication/1954

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.