Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 48

I
Þetta var laugardaginn fyrir hvítasunnu árið 18..
Austur Mýrdalssand reið maður með klyfjahest í taumi. Mað-
urinn var lágur í sessi, riðvaxinn, augun móleit og dreymandi.
Hánn reið greitt, keyrið skall öðru hverju á klyfjahestinum, sem
blés þungan. Við og við hnyklaði maðurinn brýnnar, og hrukkur
komu á ennið, og var auðséð, að hann glímdi við tonáðna gátu.
En •stundum komu kvaladrættir í andlit hans.
Logn var og lágt sjávarhljóð. Sökum súldar og þoku sást enginn
bær á sléttunni í austri. Fuglar flugu til unga í hrjóstrug áfdrep
uppi undir jökli og báru í nefinu. Skúmar sveimuðu með seinum
vængjaburði yfir sandinum, görguðu áfergislega og börðu manninn
öðru hverju. Ferðalangurinn gaf því engan gaum. En það kom
fyrir, að hann veifaði svipunni hratt yfir höfði sér, andartak varð
gkmpinn í myrkvuðum augum hans æðislegur, og hann rak upp
tryllingshlátur.
Brátt varð þokan dimmari, sjóndeildarhringurinn ekki stærri en
smávöllur. Ferðalangnum þótti verða krökkt umhverfis sig af ver-
um, sem farizt höfðu voveiflega. Það var eins og hann sæi kirkju-
garð rísa, — og náirnir buðu hann velkominn. Sumir þeirra höfðu
týnzt í Kötluflóðum, en aðrir á ferð yfir vötnin. Rakkar þeirra
reistu eyrun og urruðu yfir gestkomunni. Þarna voru margar er-
Iendar skipshafnir, er týnzt höfðu við hafnlausa ströndina. Hon-
um virtust útlendingarnir klæðlitlir, mörg skipanna höfðu víst
46