Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 39

aði hann, og hún varð að leysa
úr öllum spurningum hans. En
það var erfitt fyrir barnið að
skilja öll þessi flókhu vandamál.
Loks sofnaði hann og dró sæng-
ina alla leið upp að höku á sér.
Hann svaf vært..
Ester tók fram sauma og sat
á rúmstokknum. Hugsanir
hennar beindust til æskuára
hennar sjálfrar. Nú var röðin
komin að Benna litla. Hún
mundi það vel, þegar henni varð
það fyrst ljóst á skólaárum sín-
um, að hún var ekki af sama
stofni og lei’ksystur hennar. Hún
mundi eftir pískrinu og makk-
inu í skólastelpunum, og hvern-
ig þær gutu til hennar hornauga
í biblíusögutímunum. Strákarn-
ir kölluðu á eftir henni á leik-
vanginum, og svo var það einn
dag, að hún kom grátandi heim
og spurði móður sína hvað Gyð-
ingur væri.
Það hafði alltaf verið veggur
á milli hennar og stallsystra
hennar — og hún varð utan-
veltu, nema þegar hún gat verið
með öðrum kynbræðrum sínum
eða systrum. Smátt og smátt
hafði hún vanizt þessari tilveru,
en nú fannst henni sem þung
ský vofðu yfir heimili hennar.
Hún leit á litla snáðann, sem
svaf vært.
„Aumingja Benni litli. Nú var
röðin komin að honum“.
(Þýt-t og endursagt).
37