Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 25

MOÐIRIN I DALNUM
Þig, aldna mófíir, við œvirókkur,
sem inn í glóðimar starir föl,
ég nálgast hljóður og harla klöhkur
og harma í Ijóðum þitt œviböl.
Um vanga og brúnir, sem tcerði tál,
þar tala rúnir hið þögla mál.
Þú situr hnípin á svolum degi,
og sorgin grípur úm hjartans und.
Þinn kaleik sýpur og æðrast eigi,
og eitrið drýpur í gljúpa lund.
A enda rennur þitt æviskeið.
Til ösku brennur hver von um leið.
En sveitin fríða gat svalað þránum,
er söngstu blíðast um ást og vor.
Um grœnar lilíðar á eftir ánum
þú áttir tíðúm hin léttu spor.
— Þú horfir bleik inn í húmsins glóð,
og hugur reikar um foma slóð:
— Við elfarniðinn hjá eyðibœnum
í ást og friði var gefið heit.
Við lóukliðinn í lundi grœnum,
er líjið iðaði um gróinn reit,
þú grézt, er fangin af gleði varst,
og gróðurangan að vitum 'barst.