Nýir pennar - 15.04.1947, Blaðsíða 53

dag frá degi meira vald yfir honum. Ótal truflandi spumingar
gerðu vart við sig í sál hans. Honum fannst allir menn vera svo
breyttir — skildi ekki, að það var hann sjálfur, sem hafði breytzt.
Hann varð brátt verklaus, langaði ekki framar að smíða við afl
lífsins, gekk jafnan með tvo rakhnífa í vasanum. Hann sagði eng-
um frá hugarkvöl sinni, ekki einu sinni steininum, og þess vegna
varð hún honum þungbæx-ax-i. Oft og einatt rifjaði hann upp ástar-
orð unnustunnar ósjálfrátt. Hann þóttist heyi'a andai'drátt henn-
ar, þóttist heyra hjarta hennar slá við barm sinn, þóttist heyra
hana hvísla ástaroi’ðum. En slikt var aldrei nema andartaks fró.
Hann naut einungis andartaks og andartaks, dýrlegs, hverfuls and-
artaks. Og verúleikinn gerðist honum ennþá torræðari og bitrari,
hvert sinn, er hann raknaði úr leiðslumókinu.
Skolgráir jökullæknir og tærar síkur streymdu fram sandinn hér
og þar. Strjálir' jöklabrestir, vatnaniður og þytur þokulúðx-a utan
af Atlantshafi var því nær hið eina, er rauf auðnarkyrrðina.
Maðurinn sló í hestana og reið hratt lækina, sem voru í vexti.
Hestarnir hnutu eilítið öðru hverju, vatnið skvettist í stórum bog-
um upp af mönnum og hestum. Þá er maðurinn sökkti sér ofan
í minninganiar um unnustuna, fóru draugarnir aftur að sækja að
honum og vildu komast upp á milli þeirra. Bezt var að hraða sér.
allt hvað af tók, á leiðarenda. Þar, í grængresinu, myndu vofurnar
ekki taka dansspor og gabba hann. Þar yrði hægax-a að finna lausn
á ráðgátunni. A'llt líf virtist hrætt að draga andann á sandinum,
nema grimmir skúmar á daginn og hásar uglur á nóttunni. Það
var ekki jökulhlaup á hælum hans, það var dauðinn. Maðurinn
reið í ofboði.
II
Tveim stundum síðar bar vei’manninn að stóru, straumhörðu
fljóti. Það varð fyrst frjálst úr fangelsi gljúfranna einmitt á þess-
um slóðum og bylti sér æðislega fram flatneskjuna. A bakkanum
andspænis reis óljóst úr þokunni bær. Það var Gil, þar sem hann
átti heima. Gi'ænn torfbærinn með bikuðum þiljum var í svo
51