Goðasteinn - 01.09.2005, Blaðsíða 51

Goðasteinn 2005
Ef til vill hafa kringumstæður mínar og viðhorf til framtíðarinnar þá átt sinn
ríka þátt í því hve ungur ég var þegar ég vandist af því að taka móðurhöndum á
lífinu og viðbrögðum þess enda var mér fljótt ljóst að það tilheyrði ekki því starfi
sem ég hafði þá að verulegu leyti tileinkað mér. Hvernig þessum hálfrar aldar
hugleiðingum og meira og minna barnalegu sjónarmiðum hefur svo reitt af í
hinum oft andstæða byr og ölduróti mannlegrar tilveru er ekki hlutverk mitt að
svara. Ég legg það algjörlega undir annarra dóm og lofa að hlíta honum, enda öll
tækifæri til að bæta þar um löngu liðin.
Fiskiríið hefur víst gengið vel, annars hafði ég þá ekkert vit á hvort það gekk
vel eða illa. Þó fór það ekki fram hjá mér ef trollið rifnaði því þá var ég látinn
rekja í nálar. Það var ekki talin nein virðingarstaða. Þá kölluðu netamennirnir
„Nál!“ hver í kapp við annan og átti ég að vera þeirra auðmjúkur þjónn.
Að fiskiríinu loknu lögðum við af stað til Englands. Ég undi því ferðalagi vel,
enda var ég nú hættur að finna til sjóveiki. Ég fékk oft að stýra og fannst mér það
mikill heiður. Þeir sögðu mér líka vel til með að læra á kompásinn. Þegar við
komum í enska höfn varð ég að eins konar viðundri en á skipinu var ágætur
maður sem Sigurður hét og hafði hann í æsku sinni verið smaladrengur á næsta
bæ við foreldra mína. Það var að vísu áður en ég fæddist en samt sem áður naut
ég þeirra kynna. Hann tók mig algjörlega að sér, fór með mér í land og aðstoðaði
mig við að versla. Að vísu voru fjármunirnir af skornum skammti. Þó keypti ég
mér blátt sifjot í föt og var ég í fullri þörf fyrir það, enda lét ég fljótlega sauma
mér föt úr því þegar heim kom og voru það fyrstu fötin sem ég gat skammlaust
látið sjá mig í á þessa heims vegferð. Ég keypti golftreyju og gaf móður minni og
var ég töluvert hreykinn af þessari verslun og yfirleitt af komunni til breska
heimsveldisins. Við Sigurður fórum inn á vínsjoppu en ekki fékk ég að drekka
annað en límonaði. Ég hafði þó grun um að Sigurður drykki annað og betra. Ég
hugsaði með sjálfum mér að næst þegar ég kæmi á svona hús skyldi ég prufa að
skipta um drykkjarföng, enda minnist ég ekki að hafa drukkið límonaði síðan, en
því er nú kannski verr.
Þegar við komum frá Englandi var ákveðið að skipið skyldi fiska í salt og
breyttist þá vinnuaðferð við aflann og frágang hans. Nú átti að hausa fiskinn og
fletja og átti einn maður að hausa fyrir hverja fjóra flatningsmenn sem stóðu
saman við borð og flöttu tveir sama fiskinn: annar risti fyrir, hinn tók hrygginn úr.
Mér var sagt að hausa fyrir eitt borðið. Við það flöttu fjórir heiðursmenn sem voru
mér eins konar fyrirmyndir. Þeir virtust kunna á öllu skil um borð og mér fannst
allt sem þeir sögðu og gerðu fullgilt lögmál fyrir mig. Þó efast ég um að orðbragð
þeirra og tilsvör hefðu alltaf vakið mikla aðdáun í kvöldboðum eða samkvæmum
með siðavöndu fólki, enda var lífið og starfið um borð í hreinni andstöðu við allar
þess háttar samkundur. Þeir tóku mig allir sem eins konar fósturbarn, enda átti ég
-49-