Goðasteinn - 01.09.2005, Blaðsíða 154

Látnir 2004
Goðasteinn 2005
samheldni þar sem hjónin unnu saman með börnum sínum að búinu, kenndu þeim
til allra verka, vera samviskusöm og vanda til allra verka og vera trú hverju sinni
gagnvart því sem þeim var treyst fyrir. Þetta var lífsskóli fjölskyldunnar því jörðin
bar ekki mikinn búskap og allt varð að nýta sem til féll, reki á fjöru, fýll að hausti,
allur ræktaður jarðargróður og allt sem húsdýrin gáfu af sér. Þau tvö Auðbjörg og
Jón, ævinlega saman með sínum stóra barnahópi.
Það var í þessum skóla heima að Núpi II sem Guðjón lærði og varð fullnuma í
skóla lífsins þar sem hann hugsaði fyrst og síðast um heimilið sitt, heimilið að
Núpi sem hann tengdist svo sterkum böndum að hann gat ekki farið þaðan. Ef það
gerðist, fylltist hann óyndi sem hann réði ekki við, gat illa hvílst eða náð svefni,
því öll hans gleði og allt hans jafnvægi var á heimili hans að Núpi.
Þangað kom konan hans 1974, Ásta Sveinbjörnsdóttir frá Mið-Mörk með
þeirra frumburð nýfæddan, Jón Kristinn. Saman voru þau með vonirnar allar í
huga og brjósti, tilbúin að takast á við allt saman, þau tvö, alveg með sama hætti
og pabbi hans og mamma höfðu gert að Núpi, með því að leggja sig fram og búa
vel að sínu. Fyrst bjuggu þau saman í einu herbergi og byrjuðu búskapinn með
foreldrum Guðjóns með kýrnar og fáar ær. Þau giftu sig í Ásólfsskálakirkju á
vordegi 28. maí 1977 og sannarlega var vorhugur gleði og tilhlökkunar umvafin
ást þeirra á þeirri stundu sem fylgdi þeim út í lífsbaráttuna sem þau tókust á við
saman. Það var snemma sett í útsæði og sáð og sannarlega brást ekki kartöfluupp-
skeran með stóru kartöflunum eða „svínsbelgjunum“ sem Guðjón kallaði svo og
„flökkutíkunum“ sem voru rauðu kartöflurnar með hans nafngift. Og börnin
þeirra fæddust áfram, Hanna Valdís 1976, Guðmundur Ingi 1983 og Svanhildur
Ósk 1987. Þau byggðu upp efri hæð á gamla bænum 1981, löguðu útihúsin og
snyrtu kring um bæinn, smátt og smátt, sem endaði með stórum vel hönnuðum
garði sem varð sannarlega prýði heillar sveitar sem þau unnu saman að með svo
mikilli gleði og einnig stolti.
Og þegar var kallað eftir hjálp Guðjóns í sveitinni við að vinna hin ýmsu störf,
var Guðjón nær alltaf tilbúinn að koma, glaður og bóngóður, og við smala-
mennsku var hann svo ómissandi að ef hann af einhverjum ástæðum var búinn að
lofa sér annars staðar þá var smalamennsku jafnvel frestað því Guðjón var mjög
fjárglöggur og góður við smölun.
Og saman tókst fjölskyldan á Núpi II á við viðfangsefnin til að leysa þau. Allt
var nýtt eins og áður sem búið á lítilli jörð gaf af sér. Þær gjafir vildu þau að syst-
kini Guðjóns og makar myndu njóta með þeim og nú seinni ár var þeim árlega
boðið að hausti í veislu til þeirra, þar sem allt það gamla og góða frá æskuárum að
Núpi II var rifjað upp, flatkökurnar hennar Auðbjargar, fýllinn með verkun Jóns
og svo miklu meira í samfélagi stórrar fjölskyldu sem kom saman og styrkti ættar-
og vinabönd.
-152-