Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 55

Goðasteinn 2005
fínu fötin okkar en var þó heilmikil sönnun þess að við værum að segja satt því að
þá var allt trollgarn tjörulitað og var nú nálamannsstaðan mér tilvalið sönn-
unargagn. Þar sem bflstjórinn gat nú ekki lengur efast um stöðu okkar í þjóðfélag-
inu, séð frá okkar ágætu sönnunargögnum, afhenti hann okkur flöskuna. Hann
gerði að vísu tilraun til að sanna okkur að við værum of ungir til að drekka viskí
en við gáfum okkur ekki tíma til að hlusta á þá ræðu til enda en flýttum okkur inn
í næsta húsasund og hugðumst njóta þar fyrstu áhrifanna af þessum harðsóttu en
ágætu guðaveigum. Þá var ekki mikið um hótel í höfuðborginni, enda ekki heppi-
legt að vera með þennan forboðna ávöxt á glámbekk.
Þessi saga greinir svo ekki frekar frá viðbrögðum og athæfi okkar Konna þessa
nótt á hinum áður óþekktu leiðum mannlegra freistinga. Ekki lentum við í neinum
árekstrum við réttvísina, enda kom okkur saman um að við hefðum leyst þessa
vígslu prýðilega af hendi og sjálfsagt verðum við aldrei sakaðir um svik við
sáttmálann sem allir gangast undir að meira eða minna leyti þegar þeir smakka
vín í fyrsta sinn.
Það var komið fram á næsta dag þegar við vöknuðum í kojunum okkar en
hvort við vorum jafn saklausir sveitadrengir eins og daginn áður er best að full-
yrða ekkert um.
Eg varð fyrir því óhappi að fá ígerð í greipina á hægri hendi. Það vildi mér þó
til að það var áliðið túrs. Ég hausaði með hálfgerðum harmkvælum það sem eftir
var túrsins en þegar ég komst í land fór ég að venju heim til frænku minnar. Hún
sagði mér að fara strax upp á Landakot til Matthísar læknis. Þegar þangað kom
fór Matthías með mig inn í eitthvert afhýsi sem hefur líklega verið skurðstofa því
hann byrjaði að skera í lúkuna á mér. Þá kynntist ég fyrst tilsvörum þessa ágæta
manns. Hann sagði mér að vera ekki að glápa á þessar aðgerðir, ég mætti skoða
það þegar það væri gróið. Hann bannaði mér að fara úr í sjó eins og ég væri á mig
kominn. Nú leist mér alls ekki á blikuna og taldi líklegt að nú væru öll áform mín
og allt sem ég hafði á mig lagt runnið út í sandinn. Ég bölvaði bæði í hljóði og
upphátt og fór í því ástandi til húsbónda míns og tjáði honum ástand mitt. Hann
tók því furðuvel og sagði að ég yrði bara hjá konu sinni og fjölskyldu þar til þeir
kæmu næst inn. Þau bjuggu í Hafnarfirði og hafði ég kynnst heimilinu nokkuð
eftir að ég réðist hjá karlinum þar til skipið fór á veiðar. Ég fór svo til Hafnar-
fjarðar um kvöldið og var mér þar vel tekið, konan var mesta heiðurskona og
hefði hún ekki getað verið mér betri þó hún hefði verið móðir mín og ekki spillti
dóttir hennar sem hún átti frá fyrra hjónabandi veru minni þar. Hún var hugguleg
og ágæt stúlka og vorum við jafngömul og tókst með okkur góður félagsskapur
og ekki stóð móðir hennar í vegi fyrir þeim vinskap nema síður væri. Ég undi því
-53-