Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 80

Goðasteinn 2005
tóbaksjárni á trébretti og sett út í súrmjólkina. Þessi réttur var svo borinn upp í
„framherbergi“ til hennar. Ólafur borðaði oft með þeim gestum sem hann þekkti
en aðrir heimamenn borðuðu í eldhúsinu. Þar borðuðu líka þeir gestir sem voru að
heimsækja heimafólk og bílstjóramir sem óku áætlunarbifreiðum daglega til og
frá Reykjavik.
Þess má hér geta að rafmagn var af mjög skornum skammti. Það var heimaraf-
stöð við smá sprænu fyrir austan bæinn. Ekki var komið Sogsrafmagn í innan-
verða Hlíðina svo spara varð orkuna frá rafstöðinni. Varð því að gæta þess að láta
ekki allar eldavélahellur á fullt því þá sló öllu út og ekki mátti setja suðupottinn í
þvottahúsinu nema í hæsta lagi á miðstraum. Svo var bara að bíða þangað til sauð
í pottunum.
Fáir sofnuðu á eftir Láru og enginn var á undan henni á fætur. Man ég eitt sinn
að ég fór á ball á laugardagskvöldi og kom seint heim. Var þá Lára í eldhúsinu að
baka gómsætu smákökurnar sínar og var talsvert eftir af óbökuðu deiginu. Sagði
hún þá: Fáðu þér nú eina sneið af „lífinu“ með osti stelpan mín og svo vaknar þú
bara einhvern tíma á morgun. Mér detta í hug ljóðlínurnar: „Börnin fá mat en
foreldrarnir svelta.“
Lára átti góða vinkonu þar sem Nína var. Hún Nína þessi trygga kona sem
alltaf sat við vaskinn og vaskaði upp allt frá gestum og heimamönnum. Einnig sá
hún um allan handþvott sem voru ullarpeysur og sokkaplögg. Þegar ég kom í
Múlakot var Nína eins og einn hluti af eldhúsinu. Hún sat í stólnum sínum við
stóra vaskinn því hún var orðin svo bækluð að hún gat ekki staðið. Þar sat hún og
vann alla daga. Þegar hún stóð upp að kvöldi dags til að fara í litlu svefnkompuna
sína inn af baðstofunni studdi hún sig við borð og veggi og gat vart gengið á mis-
löngum gigtarfótunum sínum sem allir voru bólgnir. En hún var alltaf kát og létti
örugglega Láru oft lífið í hennar daglega amstri.
Þó spurningin hafi verið um mat verð ég að minnast aðeins á þvottana.
Eg átti að mestu að sjá um gistihúsið. Það er að skipta á rúmunum, þrífa her-
bergin og þvo þvottana. Oft var gistihúsið svo uppbókað að við vinnustúlkurnar
urðum að losa okkar herbergi fyrir gestina og sofa í smákompu fyrir ofan „litlu
stofu“. Svo lítið var herbergið að við skriðum upp í til að hátta okkur og höfðum
fötin til fóta. Sváfum samt bara vel.
Aður er getið um takmörkun á rafmagni og hæga suðu á þvotti. Allur heimilis-
og hótelþvottur var þveginn í bulluvél og skolaður í þvottakeri úr timbri. Svo var
hengt út í hjall sem var þó nokkurn spöl fyrir vestan bæinn og þvotturinn borinn
-78-