Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 81

Goðasteinn 2005
þangað í bala. Það var þvegið flesta daga og tók langan tíma. Allur rúmfatnaður
og handklæði voru síðan brotin vel upp og rullað í gamalli taurullu. Þær sjást nú
aðeins á minjasöfnum ef þær eru þá til.
Þetta elskulega fólk er nú horfið til æðri staða nema Fjóla sem dvelur á sam-
býli í Reykjavík. Þetta þjónustuglaða fólk hefur þar sjálfsagt næg verkefni því
ekki tel ég að allir þar hafi þá lipurð og léttu lund sem þessu fólki var gefin hér á
jörðu og mun sjálfsagt fylgja því í himinhæðum.
„Nú er hún Snorrabúð stekkur“ kvað skáldið. Svo er einnig um Múlakot.
Þaðan eru töfrar fyrri tíma horfnir. Gistihúsið sem var eitt það vinsælasta á land-
inu er löngu aflagt. Garðurinn sem gerði ræktunarkonuna Guðbjörgu landsfræga
er í órækt þó svo viðleitni hafi verið sýnd til þrifa og að höggva gömul tré hin
síðari ár. Ljósin sem prýddu garðinn á ágústkvöldum eru löngu slokknuð. Stólar
og borð sem fólk sat við í kvöldhúminu eru horfin, glerið í garðhúsinu er brotið.
Listamenn ganga ekki lengur þar um stofur né leita út frá staðnum til mynd-
sköpunar og frjóvgunar hugans. Listmálarinn Olafur mundar ekki lengur pensla
sína í afdrepinu sem hann gerði sér til sköpunar fagurra myndverka.
En náttúran skartar enn sínu fegursta í Múlakoti. Klettamir fyrir ofan bæinn og
vestur með fjallinu tindra sjálfsagt eins og áður á sumarmorgnum, þegar sólin
sindrar á morgundögginni og úðinn úr litlu lækjarsprænunum heldur raka að
burknum og blágresi. Það eru fáir staðir morgunfegurri. Þegar húmar myndast
skuggar dulúðar um klettana og hugurinn fer á flug um ímyndaða töfraheima þar
sem huldufólk býr. Aldrei datt mér í hug að taka frá því fólki þau bláber og
jarðarber sem spruttu uppi á stóra klettinum, þó gómsæt væru á að líta.
Skrifað 27.janúar 2003.
Sjöfn Arnadóttir
-79-