Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 90

Goðasteinn 2005
byrjaði að teikna. Ásgrúnur gafhonum liti og þau áhöld sem byrjandi málari
þarfað hafa. Olafurfór að mála það sem honum þótti fallegast íFljótshlíð.
Asgrímur gafhonum góð ráð og bendingar eins og mörgum öðrum ungum
mönnum sem hneigðust að list. Olafur fetaði sig áfram árfrá ári, líkt og
bændurnir í Þingeyjarsýslu sem ortu Ijóð og skrifuðu skáldsögur samhliða
daglegum heimilisstörfum á öllum tímum árs. Hann hafði meðfœdda listagáfu,
sýnilega beinan arffrá móður hans. Hann lærði afað sjá Fljótshlíð og sjá
Ásgrím máia. Oft tók hann ífyrstu meistarann til fyrirmyndar sem rétt var.
Þegar Olafur kom til Reykjavíkur kynnti hann sér verk annarra málara.
Honurn tókst að komast til útlanda og sjá þar hinfögru listasöfn ogfá kennslu
hjá tæknimenntuðum mönnum. Síðan tókhann við búi í Múlakoti eftir foreidra
sína og hefur auk þess á sumrin vinsœla gistingu. En þessar annir hafa ekki
getað kœft meðfædda listaneista Olafs og sterka þrá eftir að túlka fegurð
landsins í litum. Hann hefur oft og mörgum sinnum haldið sýningar í Reykjavík
á undangengnum árum. Sumir affariseum málaralistarinnar hafa litið smáum
augum þennan bónda og veitingamann sem vildi líka vera borgari í landi list-
arinnar. Nýjar stefnur komu og furðulegar fyrirmyndir frá fjarlœgum löndum
sem Olafur lét ekki á sigfá. Hann hélt áfram að mála dásemd Fljótshlíðar og
annarra fagurra staða eins og honum kom landið fyrir sjónir. Hin miklu skáld
höfðufyrir hans tíð ieyft sér að dá náttúru landsins í Ijóðum sínum. Kvœði
margra þeirra lifa meðan íslenska er töluð og skilin. Olafi í Múlakoti fannst
það ekki geta verið synd að túlka ágœti ogfegurð landsins eftir sömu leiðuni
og aldamótamálarar þeir sem höfðu rutt brautina með glæsilegum árangri.
Nýverið kom Olafur í Múlakoti með yfir 40 málverk, vatnslita- og olíumyndir,
og opnar sýningu í bogasal Þjóðminjasafnsins. Fyrsta daginn er opnað var
kom húsfyllir gesta og áhorfenda. Um kvöldið og morguninn eftir seldist meira
en helmingurinn aföllum málverkum Oiafs á sýningunni. Auðséð var að í sýn-
ingarlok mundi hann eiga lítinn forða eftir handa sumargestum sínum.
Um sömu mundir var önnur sýning í bænum. Þar voru rúmlega 20 atóm-
málarar ogfáeinir kunnir menn, kariar og konur afeldri kynslóðinni. Að
loknum löngum sýningartíma töldu blöðin að 7 myndir hefðu selst. Þjóðin er
enn ekkifarin að meta atómlistina og sennilega gerir það aldrei, því veldur
þúsund ára gamall bókmenntasmekkur. “