Goðasteinn - 01.09.2005, Síða 149

Goðasteinn 2005
Látnir 2004
saman á heimili sínu þar sem þau tókust á við stækkun búsins, uppbyggingu allra
útihúsa, ræktun jarðarinnar og gleðina og sorgina sem lífsdegi okkar allra fylgir.
Hún við heimilið og búskapinn, einstök að allri gerð, með Einari sem vann einnig
samhliða fyrstu búskaparárin að múrverki í sveitinni og nærliggjandi sveitum.
Börnin þeirra fæddust hvert af öðru, Páll Vilhjálmur 1958, Sigríður Anna
1960, Sveinbjörn 1962 en hann lést af slysförum 1977, Guðlaugur Sigurður 1964
og Sigurjón Eyþór 1965. Á heimilinu var alltaf mannmargt, smiðir, vinnufólk og
ættingjar, ásamt sumarfólki og unglingum og síðar yngri börnum sem voru tekin í
fóstur og uppeldi til þroska sem öll meira og minna tengdust síðan heimilinu,
hjartahlýjunni sem geislaði frá Vigdísi og þeim hugmóð og djörfung sem gneist-
aði frá Einari. Hann steig fram óhræddur, vann að hugsjónum sínum, vildi
snemma láta leita eftir heitu vatni og gafst ekki upp þegar talað var við hann af
sérfræðingum um kalt svæði, þannig að viðleitni hans leiddi til árangurs þó í byrj-
un það væri annars staðar hér undir Eyjafjöllum. Hann vann að stofnun Veiði-
félags Vestur-Eyfellinga og var formaður þess og þótt árangur yrði ekki eftir
vonum hans þá, er ég viss um að það verði síðar.
Einar tók eins og í arf frá forfeðrum sínum trúna og tilfinninguna fyrir því
heilaga og ósýnilega, var meðhjálpari í Ásólfsskálakirkju samfellt í um 35 ár og í
sóknarnefnd kirkjunnar nær jafnlangan tíma og safnaðarfulltrúi sem mætti á
héraðsfund árlega, fulltrúi sinnar kirkju og sinnar sóknar af trúfestu og með
virðingu. Hann var í sveitarstjórn 1968 til 1984 og lagði sitt af mörkum til sveitar
sinnar og byggingar félagsheimilisins að Heimalandi sem var stórátak sveitunga
sem reis upp með mikilli sjálfboðavinnu margra. Þar sá Einar um múrverkið og
vann að því með öðrum en það gleymist fáum sem sáu hve margar hendur virtust
á lofti og fljúgandi ferð þegar hann vann þar í sínum vinnuham.
Árin liðu og slysið varð þegar þau misstu son sinn Sveinbjörn 14 ára sem
reyndi mjög á fjölskylduna. Börnin þeima tókust á við nám og iðn og fluttu að
heiman og stofnuðu sín heimili, nema Guðlaugur sem lauk búfræðinámi og kom
heim í búskapinn eftir lát móður sinnar en Vigdís fékk án fyrirvara heilablóðfall
og lést eftir stutta sjúkralegu 25. maí 1983. Það var Einari meira en erfitt. Guð-
laugur kynntist Siv Aniku Rosen sem hafði komið frá Svíþjóð til starfa á íslandi
og saman hófu þau síðan búskap við félagsbúið 1987 og tóku síðan við búinu
1995.
Einari var áfram umhugað um búið og fjölskyldu sína og lagði sitt af mörkum
svo lengi sem hann gat. Hann fylgdist glaður með öllum barnabömunum sínum,
tengdafólki og ættingjum. Heilsu hans hrakaði með aldri, en hugurinn var áfram á
fljúgandi ferð, þannig að það kom fyrir að líkaminn fylgdi ekki eftir. 2002 fór
hann til hjúkrunar á Hjúkrunarheimilið að Lundi, þar sem hann smátt og smátt
sættist við að eiga þar sitt annað heimili en hugur hans var sem fyrr bundinn
bústörfum og draumsýnum til framtíðar frá hlaðinu heima á Ysta-Skála. 25. maí
-147-