Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 8

Hamingja hjónabandsins.
Smásaga eftir Dag Lang
AIDREI þreyttist Lillý á því að
lesa bréfið. Enn dró hún það fram
úr pússi sínu og renndi augum
yfir línur þess. Hún kunni það
raunar utan að, svo oít hafði hún
lesið það. Það var hljótt í stofunni,
svo hún gat ótrufluð gefið sig á
vald hugblæ hinna fögru orða
þess:
Elskulega Lillý mín!
Nú er aðeins vika þangað til ég
kem heim úr verzlunarferðinni,
og þá getum við gift okkur. Þegar
ég sit hér í hótelherberginu mínu
og horfi á grátt og máð veggfóðr-
ið, gömul og snjáð húsgögnin, svo
frámunalega smekklaus og óper-
sónuleg, finn ég kannski betur en
nokkru sinni áður hve nauðsyn-
legt það er hverjum manni að eiga
sér sitt eigið heimili. Það kann ef
til vill að vera gaman að ferðast
úr einum stað í annan og sjá sig
dálítið um á meðan maður er ung-
ur, en það er ekki gaman til lengd-
ar. Ég hlakka til að eignast heim-
ili með þér, þar sem ég get hvílt
mig eftir erfiði dagsins og unað
glaður þegar ég kem heim af
skrifstofunni, því þegar við erum
gift hætti ég þessum verzlunar-
ferðum, en tek við föstu starfi hjá
verzlunarfélaginu, vinn bara minn
ákveðna vinnudag, en eyði svo öll-
um öðrum stundum með þér,
heima hjá þér, elsku Lillý mín.
Ég hef svo sannarlega fengið
mig fullsaddan á samkvæmis- og
skemmtanalífi. Við byggjum upp
kyrrlátt og smekklegt heimili,
bjóðum þangað einstaka sinnum
góðum vinum — en ekki of oft,
svo við neyðumst ekki sjálf til að
endurgjalda þær heimsóknir of
oft og getum ekki verið heima í
friði, þegar við viljum. Einu sinni
í viku eða svo förum við saman í
kvikmyndahús eða í leikhús, ann-
ars sitjum við heima, hlustum á
útvarpið eða lesum. í góðum bók-
inn.
Ég skal ekki leyna þig því, að
sumir af kunningjum mínum
brosa að mér þegar ég tala um
væntanlegt hjónaband okkar, þeir
efast um, að það verði jafn ham-
8 STJÖRNUJt