Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 48

Dftosleikuriiiff.
Smáþáttur eftir Dagbjörtu Daníels
VIÐ ætluóum á dansleik, vinkona mín
og ég. Við bjuggum okkur sem bezt við
gátum, svo var haldið á stað.
Þegar við vorum búnar að koma káp- '
unum okkar fyrir í fatageymslunni, bað
vinkonan mig að koma með sér inn í
snyrtiklefann, þvi hún ætlaði að hressa
upp á útlit sitt Ég var nú með nýtt
permanett og gat því lítið bætt mitt út-
lit. Ég hafði aldrei verið lagleg og fríkk-
aði víst lítið þótt ég færi að klessa á mig
málningu. Það voru helzt augun, sem
gátu talizt falleg, „brún og skær,“ eins og
einhver vinveittur hafði orðað það. En
Dóra, svo hét vinkona mín, hún var nú
heldur nákvæmari með sig. Hún málaði
sig, púðraði og greiddi sér scm bezt hún
gat.
Já, nú á það að hrífa, hugsaði ég.
„Hvernig er hárið á mér?“ spurði hún,
þegar hún var búin að greiða hvern
lokk fyrir sig og hringja Jrá upp á fing-
ur sér.
„Þetta er ágætt," sagði ég, og hélt að
>* ☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
þessum ófyrirleitna óþokka tilhlýðilega ráðningu. Ekkert var hressi-
legra en góð slagsmál að að gefnu tilefni.
— Oskið þér eftir því hér inni eða fyrir utan? spurði hann.
— Fyrir utan, ef herran vill vera svo elskulegur, svaraði Joe með
sínu breiða glotti. Þessar dyr vita inn í portið.
— Eins og þér viljið, svaraði Sam.
Toní hljóp á eftir honum, en hann vék henni frá sér.
Hún stóð kyrr og horfði á eftir þeim. Um leið og þeir hurfu út um
dyrnar snéri Joe sér við. Sam veitti því ekki athygli að hann gaf þrem
mönnum, er sátu í salnum, merki. Þeir risu á fætur og fylgdu þeim
eftir.
— Sam! hrópaði hún. En hann anzaði henni ekki.
Fólki fór að þykja þetta háttalag undarlegt. En um leið fór hljóm-
sveitin að leika fjörugt danslag, og enginn hugsaði meir um það hvað
væri að gerazt úti í portinu.
Myndin d siðu 43 er af Lizabeth Scott.
48 STJÖRNUR