Stjörnur - 01.02.1950, Blaðsíða 34

Vanessa Brown og Richard Ney i nýrri
rnynd Secoret of st. Ives
arar og miklir „sálfræðingar.“
Það eru takmök fyrir því sem ung
stúlka lætur telja sér trú um.
Þeir verða að fara nákvæmlega
jafnlangt og fært er, hvorki
styttra né lengra. Fallegar stúlk-
ur með sæmilega söngrödd fá auð-
vitað tækifæri til þess að dansa
og syngja opinberlega, og ekkert
er sjálfsagðara en að kalla á kvik-
myndatökumann og stjörnuupp-
götvara, sem taka „prófmyndir“
og gefa góðar vonir.
Það er auðvitað fastur siður að
ein stúlknanna eða fleiri opinberi
trúlofun sína með einhverjum
herranum ,og öll hersingin tekur
þátt í gleðinni, enda eru slík til-
efni ekki látin hjá líða án sér-
stakrar veizlu og dýrra festar-
gjafa. Og allar dreyma stúlkurnar
um að vera í sporum hinnar trú-
lofuðu. Ef það tekst ekki í þetta
sinn, hví skyldi það ekki geta
orðið að ári? Og því er heitið að
greiða næsta ár einn dollar viku-
lega svo ævintýrið geti endurtek-
ið sig. Hitt gruna fæstar stúlkurn-
ar, að það eru alltaf þær sömu,
sem trúlofast, viku eftir viku, og
að þeim er borgað fyrir það. Þær
eru fastráðnar hjá fyrirtækinu
eins og gerfistjörnurnar.
Nýlega réðist verkamannablað
á þetta fyrirtæki og fletti ofan af
svindlinu. Það vakti auðvitað
feikna athygli, en það varð blað-
inu dýrt. Fyrirtækið fór í skaða-
bótamál og vann það. Svo er
haldið áfram eins og ekkert hafi
í skorist.
Björg: Hvað vildirðu gefa fyr-
ir að hafa eins fallegt hár og ég?
Elín: Ég veit ekki. Hvað gafst
þú fyrir það?
★
Maður kom þjótandi inn á lög-
reglustöðina og vildi láta taka sig
fastan, sagðist hafa slegið konu
sína með eldskörungnum. „Dráp-
uð þér hana?“ spurði lögreglu-
þjónninn, sem hann hitti. „Nei,“
svaraði maðurinn, „þess vegna
kom ég hingað.“
34 STJÖRNUR