Goðasteinn - 01.09.2022, Side 40

38
Goðasteinn 2022
grýta í þá grjóti, berja þá með svipum og hræða þá með öskrum og hávaða
svo þeir sneru ekki til baka. (154)
Þetta tekst þó allt og nú nálgast leiðangurinn Heklu en þangað er ferðinni heitið:
Við héldum ferð okkar áfram þar til við komum að Stóruvöllum. Þar áðum
við og hvíldum hestana í nokkra klukkutíma. Hér rákumst við á mikinn
mannsöfnuð og fjölmarga hesta. Það var sunnudagur, sól skein í heiði og
það var heitt í veðri. Í þessari myndarlegu kirkju var guðsþjónusta og þegar
henni lauk varð ég vitni að ánægjulegri sveitastemmingu. Fólkið streymdi
út úr kirkjunni og skipti sér í ýmiss konar hópa; ég taldi 96 manns sem telst
mikið fjölmenni miðað við Ísland. Það hafði ekki gleymt að taka með sér
brennivínið og vætti með því kverkarnar. Því næst stigu menn á bak hest-
unum og bjuggust til heimferðar. Kossum rigndi á báða bóga, kveðjustundin
virtist engan enda ætla að taka. Blessað fólkið vissi jú ekki hvar og hvenær
það myndi hittast aftur.
Íslendingar heilsast og kveðjast með kossum sem er ekki beint geðslegt
fyrir aðra en Íslendinga þegar maður horfir á ófríð og óhrein andlitin þar sem
tóbakstaumarnir leka niður úr nösunum á hinum eldri og slettast á börnin.
Íslendingar láta sér slíkt í léttu rúmi liggja. Allir kyssa prestinn og hann
alla og þannig hélt þetta áfram. Hér er ekki gerður neinn mannamunur og
ég varð furðu lostin að sjá leiðsögumanninn minn, venjulegan bóndason,
kyssa sex dætur sýslumanns eða prestfrú og börn hennar, einhvern prest eða
sýslumann, jafnvel prófast, sem allir guldu í sömu mynt. Sinn er siður í landi
hverju. (155–156)
Áleiðis til Heklu
Eftir messuna hittir Ida sóknarprestinn, séra Jón Torfason (1799/1802–1848),
sem býðst til að fylgja henni að Selsundi í von um að þar gæti hann útvegað
fylgdarmann á Heklu. Hún er honum þakklát fyrir fylgdina yfir ána. Það er
hægt að ímynda sér að ekki hafi verið þægilegt að ríða yfir Rangá í þykkum síð-
um ullarpilsum, sitjandi í söðli, og hún segir að presturinn hafi verið reiðubúinn
að grípa sig ef hún skyldi missa jafnvægið. Hún segist þó til allrar hamingju
hafa staðist þessa hörðu raun og bætir því við að séra Jón hafi sýnt sér, þegar
yfir var komið, hve langt þau hafði borið undan straumnum á leiðinni yfir ána.
Í Selsundi fær hún leiðsögumann en þykir hann dýrseldur: fer fram á fimm
flórínur fyrir ómak sitt. Hún telur að hann hefði getað lifað í heilan mánuð á
þessari upphæð.