Víðförli - 01.03.1947, Qupperneq 51

UM MESSUNA
49
upplýsingar um einstök atriði messunnar þótt form hennar sé
ekki ritað í heild.
Hið elzta messuform, sem ritað er, er talið vera frá fyrsta
þriðjungi þriðju aldar. Höfundur þess er Hippolytus biskup í
Róm. Hann ritar þó aðeins textann við sjálft altarissakrament-
ið. Hófst sá söngur með sörnu orðuin og enn í dag tíðkast um
flest lönd og einnig var hér á landi, með'an messa Grallarans
var við höfð.
Þegar frarn á fjórðu öldina kemur, eru til messuform frá
ýmsum lönduni ýmist heil eða hluti úr þeim. Úr því eru hand-
rit til af messunni í heild allt fram á prentöld.
Hér hefur aðeins verið bent á hið helzta frá elztu tímum
kirkjunnar, en ekki til hlýtar rakin hin fjölmörgu gögn, sem
í einu eða öðru varpa ljósi yfir feril messunnar um aldirnar.
Hversu sem þau gögn eru könnuð, ber allt að sama brunni.
Messan hefur á öllum öldurn snúizt urn altarissakramentið sem
hinn sæla leyndardóm, þar sem menn meðtóku gjöf eilífs lífs.
Enginn efi getur því leikið á um það, að messan er rétt ti!
vor komin að efni og trúarinnihaldi og að það er lrinn sami
hlutur, sem vér meðhöndlum í sakramentinu og sjálfur Drottinn
afhenti postulunum, þegar hann sagði: „gerið þetta“.
Skal nú aðeins vikið að þriðja atriðinu, valdi því, er með
messunni býr, því rnestu rnáli skiptir, að hér séu ekki tilburðir
einir, heldur þann veruleik að fá, sem meiri sé ómakinu við
messugerðina.
I æðstaprestsbæninni segir Drottinn m. a. „Eins og þú hefur
gefið syninum vald yfir öllu holdi, til þess að hann gefi öllum,
sem þú hefur gefið honum, eilíft líf“. Það er athyglisvert, að
hann talar hér í bæn sinni um vald, sem hann hafi af Guði
þegið, ekki til að láta á því kenna, að manna hætti, heldur til
að gefa eilíft líf.
Þegar hann gaf skírnarskipunina, sagði hann: „Allt vald er
mér gefið á himni og jörðu, farið því“. Þegar hann afhenti
postuhnuim lyklavaldið, sagði hann: „Eins og faðirinn sendi