Jólablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 13

7
ósjálfbjarga barn. ,,Ég, sem alltaf hef venð svó — svo vondur vil öll lítil
börn, — af því að menmrmr voru vondir við þig. — Forláttu mér,
drengurmn minn.“
,,Vertu ekki að gráta, Dabbi minn. Við skulum hjálpa þér, sagði
einn bræðranna. ,,Við skulum alltaf vera góðir við þig,“ bætti hann við.
Kofa-Dabbi reis aftur upp í rúminu. Það var eins og hann væn að
átta sig á því, hver talaði nú. Ef til vill hélt hann, að það væru englar
jólanna, sem væru komnir með drengnum hans.
„Við komum bara til að bjóða þer gleðileg jól, — við, — við skulum
fara undir eins, ef þú vilt. “
Nú varð enn þögn. Gamli maðurinn hætti að gráta. Hann hvíldist
stundarkorn, og drengirnir fóru aftur að verða í vafa um, hvað þeir ættu
að segja eða gera. Þó fannst þeim jólin ekki vera eins langt í burtu og áð-
an, þegar hurðin skall aftur á hæla þeim. Þeir heyrðu skrjáfa í einhverju
yfir hjá rúminu. Svo kviknaði á eldspýtu og skjálfandi hönd brá upp
ljósi, sem eitt augnablik lýsti með mildum bjarma um herbergið. Það
skein í fölt og þreytulegt andlit gamla mannsins og tindraði í sex augun,
sem störðu á hann yfir hjá þilinu. Það slokknaði aftur á eldspýtunm.
„Bíddu, ég hef jólakerti," sagði elzti drengurinn, og áður en varði,
voru allir komnir yfir að rúnnnu. Innan stundar logaði á litlu, rauðu kerti
á baklausa stólnum við rúmstokkinn. Kofa-Dabbi lá út af á óhreinum
koddanum, en augu hans störðu þögul á drengina. Það var eins og hann
væn uppgefinn. Hann lét það afskiptalaust, þótt þeir kveiktu á flein
kertum. Og hann skipti sér heldur ekki af því, þótt þeir röðuðu kræsing-
unum fyrir framan hann. Eitt smáatvikið leiddi af öðru. Það var eins og
allir forðuðust að minnast nokkuð á samtalið, sem fram hafði farið í myrkr-
inu. En bræðurnir voru nú alveg búnir að jafna sig. Það varð þegjandi
samkomulag um að fara ekki frá gamla manninum, fyrr en þeir væru
búmr að hjálpa honum til að borða. Hann var þægur, ems og barn. Þeg-
ar þeir fóru, þakkaði hann þeim ekki með orðum, en hann tók í hendur
þeirra og strauk þær ótt og títt með titrandi og óstyrkri hendi, eins og
laufblað blaktir fynr vmdi.
Þeir komu sér saman um að segja engum frá hinum undarlegu spurn-
mgum Kofa-Dabba. En lyvaða barn gat það venð, sem Kofa-Dabbi átti
von á, að kænu til sín á jólunum? Gat það venð, að hann ætti við jóla-