Jólablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 49

43
Vesalingurinn! Hann hafði klæðzt sparifötunum fínu í lotningar-
skym við þessa síðustu kennslustund, og nú fór mér að skiljast, hví gaml-
ir bæjarmenn sátu aftast í skólahúsinu. Það hlaut að vera vegna þess, að
þeir sæi líka eftir að hafa ekki fært sér skólann betur í nyt. A þann hatt
voru þeir að tjá kennaranum okkar þakkir fyrir fjörutíu ára trúa og dygga
þjónustu og að sýna um leið lotnmgu fyrir landinu, sem þeir áttu ekki
lengur.
Meðan ég sat í heilabrotum um allt þetta, heyrði ég nafn mitt kall-
að. Það átti að hlýða mér yfir. Dýrt hefði ég nú viljað kaupa, að geta nu
konuð með regluna hræðilegu um hluttaksorðm alla saman, háum og
hreinum rómi, án þess að reka í vörður. En ég ruglaðist í fyrstu orðunum,
stóð þarna og hélt mér í borðið, heyrði hjartslátt sjálfs mín og dirfðist ekki
að líta upp. Eg heyrði, að Hamel sagði við mig:
,,Eg ætla ekki að veita þér neinar ákúrur, Franz litli. Þér hlýtur að
líða nógu dla samt. Sérðu nú, hvermg það er? Á hverjum degi höfum við
sagt með sjálfum okkur: ,,0, ég hef nógan tíma. Ég skal læra það á
morgun!“ Og nú sjáið þið, hvert við erum komin. Ó, þetta er meimð hér
í Elsaz, hér hafa allir frestað lærdómnum til morguns. Nú hafa þessir
kumpánar þarna úti ástæðu til að segja við ykkur: ,,Hve'rmg stendur á
því? Þið látizt vera Frakkar og kunmð þó hvorki að tala né nta málið
ykkar.“ En þú ert ekki sá lakasti, vesalings Franz. Við höfum allir mikið
að ásaka okkur um.
Foreldrar ykkar létu sér ekki nógu annt um, að þið lærðuð. Þeir
vildu heldur, að þið færuð að vinna bændavmnu, eða læra mylnustörf, til
þess að hafa meiri peningaráð. Og ég? Sjálfum mér hef ég mikið um að
kenna líka. Hef ég ekki stundum sent ykkur til að vatna blómunum mfn-
um í stað þess að láta ykkur læra? Og þegar mig langaði til að veiða fisk,
u— gaf ég ykkur þá ekki frídag?“
Hamel hvarf frá einu til annars. Hann talaði um franska tungu, taldi
hana fegurst tungumál í víðri veröld, ljósast og rökréttast. Brýndi fyrir
okkur að varðveita það og gleyma því aldrei, því eins lengi og ánauðug
þjóð héldi fast í tungu sína, hefðu hún lykilinn að prísundinni. Hann
opnaði mállýsingarbókma og las fyrir okkur kaflann fyrirsetta. Mig furð-
aði, hvað vel ég skildi. Allt, sem hann sagði, virtist mér svo auðvelt, svo
auðvelt, Ég held líka, að ég hafi aldrei hlustað ems vel, og að hann hafi