Jólablaðið - 01.12.1947, Blaðsíða 34

AstarœvintýrIjóðagerð og fleira
eftir
William Saroyan
Arak frændi var einu og hálfu ári yngri en ég, kringluleitur, dökkur
yfirlitum, og afarfágaður í framkomu. Það voru engin látalæti hjá honum.
Honum var eins eðlileg háttprýðin eins og mér tókst aldrei frá því fyrsta
að samlagast þeirri dyggð. Arak gat farið í knngum hvers konar vanda-
mál með stakasta blíðubrosi, sem sýndi allan efrigóminn, og kennarinn
okkar, ungfrú Daffney, sem vanalega átti bágt með að dylja það, að hjarta
hennar var úr steini, bráðnaði ems og smjör fyrir elskulegheitunum. Aft-
ur á móti vildi ég kryfja öll vandamál til mergjar og reyna að sanna, með
hávaða og hreystiskap, að ungfrú Daffney, eða einhver annar, væn söku-
dólgurinn, en ekki ég, og ef nauðsyn krafði, hikaði ég ekki við að áfrýja
máhnu til hæstaréttar, til þess að sanna sakleysi mitt.
Venjulega var ég sendur ínn á kennarastofu. Stundum fékk ég hýð-
íngu fyrir að deila um málið við skólastjórann okkar, Derringer, sem var
annað betur gefið en að halda velli í kappræðum. Þegar hann var kominn
í rökþrot, fór hann og sótti vöndinn.
Við Arak frændi vorum ólíkir um margt. Hann kærði sig ekki um
að berjast fynr réttlæti. Hann var ekki nándarnærri eins gáfaður eins og
ég, en þó að hann væri hálfu öðru ári yngri en ég, vorum við í sama bekk.
Þó hefði það ekki verið svo afleitt, ef þetta hefði ekki verið fimmti bekkur.
Eg fór venjulega með sigur af hólnn í rökræðum við kennara mína.
En í stað þess að þeir hefðu átt að verða fegnir því að losna við mig, neit-
uðu þeir að hleypa mér upp í næsta bekk, í þeirri von, trúi ég, að þeim
mætti takast að vinna rökræður af mér á næsta missen, eða gera jafntefli.
Þannig stóð á því, að ég var elzti nemandinn í fimmta bekk,