Kjarnar - 01.09.1950, Síða 26

og mannseyra. Hann hafði hann þegið að dánargjöf af
svertingjakerlingu, sem sagði að hún ætti engan að,
sem hún vildi að fremur nyti hans, því hann hefði
ætíð verið sér góður. Hún hafði sjálf, að minnsta kosti,
ævinlega haft hinar mestu mætur á steininum, og sama
var að segja um svertingjann við stýrið, þegar hann
rak augun í steininn, því hann nærri laut honum eins
og helgum dómi. Jephson furðaði sig á, hve mikið þeim
þótti til steinsins koma, en hitt gekk þó enn þá meira
fram af honum, þegar þeir komu undir land, og hann
varð þess vísari að þeir voru komnir að Afríkuströnd-
um í stað Portúgals. Stýrimaður hafði haft forsögn á
skipinu frá því að skipstjóri féll frá, og hann var alveg
utan við sig út af þeirri rýrð, sem þetta hlyti að varpa
á sjómannskunnáttu hans. Hann staðhæfði að verk-
færin hefðu verið skekt fyrir sér; en honum gafst ekki
kostur á að ganga úr skugga um hvort svo væri eða
ekki, því sömu nóttina kom svertingjahópur ofan af
landi, þeir sigruðu hvítu mennina og drápu þá alla
nema Jephson. Honum gáfu þeir grið, af því hann átti
steininn með eyralaginu. Þeir fóru svo aftur í land á
eintrjáningnum sínum, og því stóðu bátarnir á Maríu
Celeste allir með kyrrum kjörum á sínum stað — ein
af allra mestu býsnunum í þessum blöskrunarlegu at-
burðum. — Þegar Jephson var á land kominn lenti
hann í ýmsar þrautir, sem ekki koma við sögunni af
Maríu Celeste, og loks kom Goring honum undan.
En Goring var svo farið, að hann vildi koma hvíta
Framh. á bls. 50
24
Kjarnar — Nr. 13