Kjarnar - 01.09.1950, Blaðsíða 56

„Hafa menn engan grunaðan?" spurði Holmes og
hvessti augun á ofurstann.
„Nei, ekki ennþá. Þjófnaðurinn er svo lítilfjörlegur,
og þess konar hnupl skeður svo oft hér í sveitinni, að mér
finnst þér ekki geta veitt því neina eftirtekt og það því
fremur, sem þér hafið nýlega afhjúpað svo slungna og
alræmda glæpamenn.“ Hölmes bandaði hendinni og
brosti, sem sýndi að honum líkaði vel þessi orð. „Var
annars ekkert einkennilegt við þetta innbrot?" „Nei,
það held ég ekki. Þjófarnir rifu niður allt bókasafnið, en
fengu ekki ómak sitt borgað. Þeir höfðu umturnað öllu,
skúffurnar voru dregnar út, bækurnar lágu á víð og dreif
á gólfinu, en menn söknuðu einskis annars en eins bindis
af „Hómer“, tveggja ljósastjaka, bréfviktar úr fílabeini,
hitamælis og seglgarnshnotu.“ „Það var undarlegt safn!“
sagði ég. „Já, en þar sem þjófarnir hafa ekki fundið neitt
dýrmætara, hafa þeir náttúrlega tekið það, sem þá af
hendingu féll í klær þeim.“
Holmes var ekki alveg á því. „Lögreglan hér ætti sann-
arlega að fá málið skýrt. Það er auðséð, að —“. En ég
benti með fingrinum eins og til að vara hann við. „Þú ert
hér til að hvíla þig; í öllum bænum, vertu nú ekki að
baka þér nýtt erfiði, áður en þú ert búinn að ná þér
aftur.“
Holmes yppti öxlum og leit til ofurstans með kulda-
brosi; síðan féll talið niður. Örlögin ónýttu umhyggju
mína fyrir taugum vinar míns, því að morguninn eftir
hafði innbrotssagan tekið þeim stakkaskiptum, að við
gátum ekki látið hana liggja á milli hluta, og dvöl okkar
54
Kjarnar — Nr. 13