Búreisingur - 15.03.1902, Blaðsíða 21
Sijgaii um eiua mammu.
57
yvir um. Tó yvir mátti hon, vildi hon finna barnið. So iegðist
hon á knæ at drekka sjógvin út-; tað var ikki moguligt fyri
nakað menniskja; men tann neyðárs mamman vónaði, eitt undur
vildi henda.
»Tú mást gevast«, segði vatnið ; »heldur mugu vit royna
at koma ásamt. Eg goymi uppá perlur, og tini eygu eru tvær
tær klárastu, eg havi sæð; vilt tú gráta tey út til mín, so vil
eg bera teg yvir um til tey stóru vaxtrahúsini, hvar deyðin
býr og røktar blómur og trð; hvor ein av hesum vaxtrunum
er eitt menniskjaliv«.
»Hvat læti eg ikki fyri at koma til barn mítt«, segði
mamman, sem hevði grátið so nógv óg enn meira græt hon og
eygu hennara sukku til havsins botn og blivu tvær dýrar perlur.
Men sjógvurin hevði hana á lofti og reiggjaði henni á aldunum
yvir til strondina hinumegin, hvar eini undarlig hús, fleiri
fjórðingar breið, stóðu; ein skilti ikki, antin tað var eitt fjall
við skógvum og holum ella um tað var samantymbrað; tann
neyðars mamma sá ikki, hvussu var; hon hevði jú grátið eyguni út.
»Hvar finni eg nú deyðan, sum fór við mínum lítla
barni?« spurdi hon.
»Enn er hann ikki komin hegar«, segði tann gamla
gravarakonan, ið ansaði eftir teimum stóru blómuhúsunum hjá
deyðanum. »Hvussu komst tú framin leiðina. Hvor hevur
hjálpt tær?«
»Yárharri hevur hjálpt mær«, svaraði hon. »Honum
tóktist synd í mær; tað man tykjast tær við. Hvar er barn mítt
at finna?«
»Eg kenni tað ikki«, segði konan, »og tær fattast sjónin!
Nógd av blómum og tróum er fðlnað í nátt. Deyðin kemur
brátt fyri at pota tey niður av nýggjum. Tú veist væl, at hvórt
menniskja hevur sitt lívstræ ella sína blómu, eftirsum ein og
hvðr nú er skaptur; á at líta eru tey sum aðrir vðxtir, men
hjðrtur teirra sláa; barnahjartað siær eisini. Far eftir hesum, tí
tú kennir ivaleyst hjartaslagið hjá barni tínum; men hvat gevur
tú mær aftur fyri, so skal eg læra teg, hvat meir ið nýtist«.
»Eg eigi einki at lata«, segði mamman so dðpur i huga;
»men til heimsins enda fari eg fyri teg«.
»Hagar havi eg einki ðrindi«, segði konan; »men tú
kannst geva mær títt siða, svarta hár, tú veitst væl sjálv, tað