Búreisingur - 15.03.1902, Blaðsíða 22

58
Sðgan um eina mamimx.
er vakurfc og tað dámar mær væl! Eg gevi tær mítt hvíta liár
í staðin fyri; matari er tað enn einkiv
»0g tú biður meg ikki um annað?« svaraði hon. »Tað
gevi eg tær so glaðiliga«. Og hon gav henni sítt vakra hár og
fekk tað snjóhvífca í staðin frá hinari gomlu.
Og so gingu tær inn í deyðans stóra urtagarð, hvar
blómur og tro vuxu so undarliga hvðrt millum annað. Har
stóðu blómur, sum lítið toldu av, undir smáum glashúsum og
har stóðu aðrir voxtir, sum toldu alskyns veður; vatnvoxtir
vuxu eisini; nakrir stóðu væl, aðrir vóru nærum útdeyðir;
stórir ormar lðgdust oman á teir, og svartir krabbar kroystu
stelkin. Har vuxu deiligir pálmar, eik, umframmt breyðtrð og
slíkar vðxfcir, menniskjan nýtir; hvðrt træ og hvðr blóma
nevndist við navni — var eitt menniskjalív; enn andaði men-
niskjað; eitt í Kina, annað 1 Grønlandi — yvir allan heimin.
Stór trð vóru potað niður í smá ílát, sum nærum sprongdust av
teimum kúgaðu vðxtrunum; á fleiri stððum sást eisini ein lítil,
ótrivalig urt í sera góðari mold og fjálgað av mosa runt um.
Tann sorgarbundna mamman rætti seg yvir allar teir smærri
vðxtirnar og lurtaði, hvar menniskjahjartað bankaði; ímillum
milliónir kendi hon barns síns.
»Har er tað!« rópti hon og rætti hondina út eftir einari
lítlari bláari krokus, sum stóð so neyðarlig og bogin.
»Nem ikki við blómina«, segði tann gamla konan, »men
kom hegar og statt. Og táið đeyðin kemur — hann kann koma,
áðrenn eg veit av — lat hann ikki táka vðxturin upp. Sig,
at tú so tekur teir upp, ið eftir standa. So verður hann bangin,
tí hann hevur tey ðll fyri at svara fyri Várharra. Einki má
takast upp, áðrenn hann gevur lov«.
ísakaldur blástur fór knappliga gjðgnum mmið, og tann
blinda mamman fðldi á sær, at tað var deyðin, ið kom.
»Hvussu vart tú ment at koma framm leiðina«, spurdi
hann; »hvussu kundi tú koma skjótari hegar enn eg«.
»Eg eri ein mamma«, svaraði hon.
Og deyðin rætti sína longu hond út eftir teirri lítlu,
fíni blómuni; men mamman vardi hana við báðum hondum,
so nær og tó so bangin fyri at nema við eitt av bloðunum. Tá
blásti deyðin á hendur hennara; tað fðldist kaldari enn tann
kaldasti gjðstur og hendurnar duttu kraftaleysar niður.