Freyja - 01.01.1908, Blaðsíða 10

FREYJA
146
X. 6 7.
þeir ekki annað gjöra því slíkt væri að vanrækja þi köllim er
þeim væri sérstaklega skylt að rækja.
0g hvers vegna ekki? Llali konan sérstakan skerf að leggja
tii heimsmenningarinnar í þessmn efnum, getur maðnrinn með
fnllum sannisagtliið sama.
O þer niildu drottnar heimsins! 7/ve háltgetur ekki orðið á
vðar cigin svellum/
En á bak við þetta ,,DÝliLKGA“ íimhuifamb um ina háleitu
kfíllun konunnar liggur blá ber alvara, sern or innifalin í því, að
kasta allri foreldra-skyldunni yíir á móðurina, og gjöra hana að
fórnardýri mannkynsins, sem sé skilyrðislaust undirgelið vilja
mannsins og láti kyifu ráða kasti um aliar afieiðingar. Þetta er
hin cina kenning sem allar slíkar ritgjörðir ílytja, hversu krydd-
aðar sem þær kunna annrrs að vera.
Viðvíkjandi þverrandi mannfjfilgun í sumum liclztu menning-
arliindum heimsins eins og t. d. Frakklandi, sem höf. vitnar til
sem ylirvofandi iiættu, ef konur skvldu cinhverntíma öðlast jafn-
rétlivið karlmenn, þá er þess að gæta og geta, að þverrandi
mannfjölgun á Frakklandi er í alls engu sambandi við kveiinfréls-
ishrevfinguna. Þvíeinsog kunnugter, stendur kvennfreisið ekki
á mjög háu stigi þar. Tilvitnun þessi er því mjögvillandi til að
segja ekki of mikið. Þverrandi mannfjöígun áFrakklandi er fyrst
af öilu fínansfræðislegs eðiis. Efnaða fólkið vill ekki eiga neina
eitt eða tvö börn til þess eignirnar skiftist í sem fæsta staði, börn
þess giftast á vígsl 0g alieiðingin er, að eignirnar skiftast alls
ekld.
Þetta er án efá.&ða! orsök til mannþurðarin.nar á Frakklandi
þó ýmsar smærri ástœður kunni þar og til að bera. En að litlu eða
engu leyti kemur það kvennfólkinu við. En þess má þó geta í
sambandi við þetta, að síðan þcssi mannfjölgunarregla varð svo
almenn á Frakklandi—meðal heldra fólkjinsve.i að merkja, að til
vandræða liorfði, urðu til lög þess efnis, að það skyldi iagabrot,
að grennsiast cftir faðerni óskilgetins barns. Tilgangurinn er
auðsær, n. I, sá, að gefa karlmönnunum lausan tauminn í siðferð-
isicgu tilliti með því að fría þ.i gjörsamiega við all t ábýrgð verka
sinna í þessu efni. Ilvað fö'Jurröddin hrópar hátt í hjiirtum hinna
háæruverðugu löggjafa heimsins þcgar þeir sitja á ráð.dcfnu til að
semja lfigcr stola skuli uppeldi og faðerni ófædda sakleysingjans
og hvGrjir hafi inestan hag af því, læt ög prófes3oruum og góð-
fúsum lesara eftir að dæma um. En það er víst, að þegar MOÐ