Freyja - 01.01.1908, Blaðsíða 36

172
FREYJA
X. 6-7.
„Haltu áfram, hljóö! hljóö!“ hrópaSi fólkiö.
.,Dýrmœtust af öllum kenningum Krists, er faöerniguös
og bræöralag mannanna. En hér eins og annarstaöar í heim-
inum sveltur fólkiö svo konungurinn hafi alls nœgtir og er vér
flýjum á náðir páfans—fulltrúa kœrleikspostulans, sér hann
einungis þá voldugu en lítur ekki við oss. “
Nú var kliðurinn orðinn að háværum fagnaðarópum, Róma
haíði litið undan og svipur hennar lýsti raunablandinni alvöru.
,,Hér í Róm höfum vér tvo konunga,—ríkið og kyrkjuna
og allslausa hungurmorða alþýðu. Vér höfum nógahermenn
til að slátra oss, nóga presta til að kenna oss að deyja, en eng-
ann sem kenni oss að lifa. “
,,Spilling, spilling!‘‘ hrópaði fólkið.
,,Já, víst er það spilling, bræður. Eða er hér nokkursá
er ekki kannist við spillingu stjórnendanna? Muna ekki allir
eftir stríðum sem ekki þurftu að eiga sérstað, eftir gjaldþroti
banka, sem ekki hefðu átt að verða gjaldþrota? Og þekkja
ekki allir ráðgjafa, sem lfða hjákonum sínum aðfitla við almenn
mál og fita sig á annara eyðileggingu?“
,,Þér eruð þó ekki að fara, Róma?“ sagði litla prinsessan
háðslega. —,, Mér finnst svo kalt hérna, “ svaraði Róma í
málróm, sem fáir er þekktu haria heföu tileinkað henni, svo
var hann breyttur. En litla prinsessan hló svo hátt og nap-
urtað David Rossi heyrði og misskildi orsökina, enda titraöi
rödd hans af ákafa geðshrceringanna er hann tók aftur til máls.
,,Hver yðar hefir ekki séð skrautbúninga hinna útvöldu,
—sœllífis blóðsugurnar, sem festa sig á þjóðlíkamanum og
sjúga úr honum merg og blóð? Haldið þér að forsjónin hafi
hafið þetta land upp úr djúpinu til að sökkva því í svívirðing
foreyðslunnar, hræsni og lítilmennsku? Til þess að það skyldi
ganga kaupum o^ sölum milli þeirra er skipa œðstu stjórnar-
sætiþess og kvenna, sem ekkert mannorðeiga? P'ariþaðsem
má, en áður en það skeður skuluð þér heyra aðvörunarrödd
eins af sonum hennar. Sú stjórn sem byggð er upp á skrœln-
andi beinum bugaðrar þjóðar skal farast, og með henni kon-
ungurinn sem líður það og páfinn, sem ekki mótmœlir því!“
I gegnuin óhljóðin sem ræða þessi orsakaði heyrðist hróp-