Helgarpósturinn - 21.11.1985, Blaðsíða 17

'mssBm
fMmmi

MbSim
V- - -

Blm.: Lentirðu sjálfur í þessu á unglingsárun-
um?
Valdimar: Nei, ég get varla sagt það. Ég hafði
visst aðhald frá skólanum og fjölskyldunni.
Blm.: Þú ert ugpalinn í Reykjavík?
Valdimar: Já. Ég bjó á Miklubrautinni þar til
ég var sex ára, þá hjólaði ég á undan bíl mömmu
og pabba upp í Álftamýri þar sem ég bjó í tólf ár.
Þegar ég var tólf ára fór ég í sveit til Villa í Kross-
bæ rétt fyrir utan Hornafjörð, hann er einhver
heilsteyptasta manneskja sem ég hef á æyi
minni kynnst. Ég var hjá honum í þrjú sumur. Ég
er alltaf að sjá betur og betur hvað sá tími hefur
haft rosalega góð áhrif á mig sem ungling. Ég rýf
tengslin við borgina og lendi uppi í sveit og
kynnist þar raunverulegu lífi. Það var ómetan-
legt að fá að vinna eins og maður, fá ábyrgð sem
manneskja, finna að maður yrði að liði, ekki
bara einhver ónytjungur úti í bæ, landeyða og
aumingi. Ég væri allt öðru vísi í dag hefði ég far-
ið á mis við þessa reynslu.
Fram að því hafði ég verið bara svona venju-
legur strákur í kábojleik sem sendi „dýrlingn-
um“ bréf þegar ég var tólf ára og spurði hann að
því hvernig maður færi að því að verða leikari.
Ég fékk senda mynd af honum sem á stóð skrif-
að: Best wishes. Ég var voðalega upp með mér
fyrsta klukkutímann en svo fattaði ég að þetta
var fjölfaldað. Þá varð ég svolítið spældur.
Bhn.: Varstu þá staðráðinn í því að verða leik-
ari frá því að þú varst smápatti?
Valdimar: Nei, ég get ekki sagt það. Þegar ég
var strákur reyndu ég og vinir mínir að sviðsetja
alla okkar leiki. Þegar við vorum í fótbolta vor-
um við á Wembley, þetta var að mörgu leyti leik-
hús fyrir okkur. Svo fór ég í MH og þá datt leik-
listaráhuginn upp fyrir að mestu, ég tók að vísu
þátt í nokkrum skólasýningum en það var meira
fyrir félagsskapinn. (Horfir á Öskjuhlídargeym-
<ana út um gluggann.) Þessum andskotans borg-
aryfirvöldum hefði verið nær að leysa húsnæð-
isvandamál Leiklistarskólans með því að leyfa
okkur að nota gömlu heitavatnsgeymana í stað
þess að rífa þá!
Tilfinningaleg yfir-
þyrming
Blm.: Á hverju hafðirðu mestan áhuga í
menntaskóla?
Valdimar: Þegar ég byrjaði í skólanum var
vinstri bylgjan að líða undir lok. Það var einn og
einn sem enn reifst um hvort byltingin ætti að
vera blóðug eða ekki. Ég pældi lítið í hreinni
pólitík, fannst mest gaman að félags-, sál- og
mannfræði. Svo kynntist ég strák sem hafði
unnið á Kleppsspítalanum og krökkum sem
höfðu verið skiptinemar í útlöndum. Þau höfðu
öll eitthvað dularfullt og spennandi í augunum.
Ég ákvað að prófa þetta hvort tveggja og vann
á Kleppsspítalanum eftir stúdentspróf og fór sið-
an til Costa Rica og var þar í hálft ár sem skipti-
nemi að læra spönsku. Síðan ferðaðist ég ásamt
vinkonu minni í gegnum nokkur Mið-Ameríku-
ríki: Honduras, Guatemala, Nigaragua, Mexíkó,
og síðan ferðaðist ég einn á puttanum gegnum
Bandaríkin til New York.
Blm.: Var það ef til vill á þessum suðrænu
slóðum sem áhugi þinn á leiklistinni vaknaði
fyrir alvöru?
Valdimar: Já, hvort hann gerði. Ég var í því
að viða að mér alls konar reynslu. í Mexíkó fór
ég svo á leiklistarhátíð ásamt vinkonu minni.
Við smygluðum okkur inn og fengum allt upp í
hendurnar: miða á leiksýningar, matarkort.
Mexíkó gengur út á svona svindl. Þarna sá ég
leiksýningu hjá Lindsay Kemp tilraunaleikhús-
inu í Bretlandi. Hún var ofboðslega expressíf og
kraftmikil og hafði ótrúlega sterk áhrif á mig.
Mér fannst þetta alveg rosaiega spennandi. Þá
tók ég þá ákvörðun að nú skyldi ég fara heim og
sækja um inngöngu í Leiklistarskólann. Þessi
ákvörðun kom mjög skyndilega yfir mig og síð-
an sannfærðist ég æ betur um að það var ein-
mitt þetta sem mig langaði mest til að gera, að
verða leikari.
Blm.: Þessi ákvörðun var þá meira í átt við til-
finningalega yfirþyrmingu en yfirvegaða
ákvörðun?
Valdimar: Einmitt! Þegar ég lauk við menntó
hafði ég ákveðið að slappa af, gera hina og þessa
hluti sem mig hafði langað til að gera. Svo léti
ég bara ákvörðunina koma yfir mig og ég var
svo heppinn að hún lét ekki á sér standa. Ef
maður tekur leiklistina alvarlega er hún alveg
ótrúlega fjölbreytt. Þetta er ekki bara að ganga
inn á svið og leika, það er gjörsamlega allt inni
í þessu. Þú ert að leika einhverja manneskju sem
hefur lent í hinu og þessu. Þér dettur kannski í
hug: Af hverju fer ég ekki og prófa að spila
golf? Svo fer ég og spila golf og kemst að því að
það er eitthvað í golfi sem gefur mér eitthvað í
viðkomandi karakter.
Eins og sextugur róni með
krabbamein!
Blm.: Og í fyrra þurftirðu að bregða þér í
gervi gamals manns þegar þú varst að leika í
Kirsuberjagarði Tchekovs.
Valdimar: Já, ég lenti í ýmsu í sambandi við
það. Ég þurfti að raka af mér allt hárið og líktist
einna helst sextugum róna! (Er fœddur 5. 7. '59.)
Þá var ég einmitt nýbyrjaður að vera með nú-
verandi sambýliskonu minni. Það lagði horn-
steininn að sambandinu að hún skyldi þola mig
um það leyti. Foreldrar hennar bjuggu norður á
Akureyri og fréttu að hún væri með einhverjum
gæja í Leiklistarskólanum. Svo kom mynd af
mér í dagblaði í rullunni: ég var með svona bóm-
ull eins og Marlon Brando í Godfather þannig að
ég fékk rosaskúffu, þar að auki var ég með
skalla og náfölur, brúnn í kringum augun. Þeim
VALDIMAR
ÖRN
FLYGENRING
í HP-VIÐTALI
leist nú ekki meira en svo á gaurinn. Svo er hann
með skúffu! sögðu þau. En það er búið að leið-
rétta þann misskilning rækilega núna.
Ég hef oft orðið var við svona viðbrögð hjá
fólki. Það er rosalegt hvað fólk er oft dæmt út frá
yfirborðskenndum ogsmásmugulegum hlutum.
Hér kem ég, þessi kjötmassi með minn karakter
— það á fjandinn hafi það ekki að skipta máli
hvar ég er eða í hverju ég er — með skallann
sem er að vísu einhver grófasta pönkaraklipping
sem sést hefur í langan tíma. Og fólk verður
alveg rosalega vandræðalegt og fer að hegða
sér eins og ég væri einhver allt önnur mann-
eskja. Sumir héldu að ég væri kominn með
krabbamein! En það er mjög hollt að finna það,
til dæmis fyrir leikara, hvernig fólk breytist og
hvernig sjálfsímynd mín breytist um leið vegna
þess að maður er líka partur af því sem fólk
heldur um mann.
Blm.: En finnst þér aldrei gaman að storka
fólki?
Valdimar: Jú, ég viðurkenni það! Og oft þarf
svo ótrúiega lítið til. Mörgum íslendingum finnst
til dæmis eyrnalokkur á karlmanni eitthvað það
viðbjóðslegasta sem til er. Þeir eyða fleiri dögum
ævinnar í það að vera virkilega sárir innra með
sér út af þessu. Ótrúlegt en satt! (Urrar.) En ef
nægilega margir eru í því að ögra meðaljónin-
um hverfur það vonandi smám saman að fólk
dæmi aðra út frá fyrstu sýn, að hlutirnir breytist
eitthvað til batnaðar.
Annars er ég tækifærissinni. Ég hef alltaf ver-
ið reiðubúinn að grípa hvert móment og kýla
það alveg í botn. Það er ágætt að hafa þann eig-
inleika en maður má þó ekki ganga út í öfgar því
þá kemst maður ekki svo auðveldlega til baka.
Ef maður gerir það trekk í trekk þá fær maður
aldrei tíma til að fara inn í sjálfan sig og spyrja
sig hvað maður fái út úr þessu. En ég er byrjaður
á því núna, þetta hlýtur að fylgja einhverjum
þroska.
Heiðarleikinn skiptir
mestu
Blm.: Hvað skiptir þig mestu máli í lífinu?
Valdimar: Heiðarleikinn er það stórkostleg-
asta sem til er í lífinu. En hann höndlar maður
ekki í einni svipan, heldur verður maður stöð-
ugt að leita eftir honum, vinna að því að öðiast
hann hjá öðru fólki og rækta hann með sjálfum
sér. Ég reyni að vera heiðarleg manneskja, ef ég
gerði það ekki, gæti ég ekki leikið aðrar mann-
eskjur á sviði.
Núna er ég í sambúð með alveg yndislegri
konu. Hún er heiðarlegasta manneskja sem ég
þekki. (Dreymin þögn í eina mínútu.) Konur,
vúff, yndisleg fyrirbæri! Ég er bara ástfanginn
upp fyrir haus! Hún heitir Aðalheiður Sigríður
Jónsdóttir ...
Blm.: Hvernig gengur sambúðin í praxís?
Valdimar: Er lífið ekki til að kljást við það?
Hún hefur kannski dálitið öðruvísi tilfinningu
fyrir þrifnaði en ég en við reynum að samrýma
kröfur okkar eftir bestu getu.
Annars hafa kvennamálin verið dálítið ótrú-
leg hjá mér, kannski af því að ég er svo mikill
tækifærissinni, kannski vegna þess að ég hef
ekki trúað því að ég gæti orðið manneskja sem
hefði eitthvert hlutverk til að standa við. Þá veð-
ur maður bara úr einu í annað og á auðvelt með
að týna sér í hlutunum. Sjálfsagt hef ég farið illa
með þær konur sem ég hef verið með. Og þó, ég
held að ég hafi líka gert þeim margt gott um leið.
Það er ævinlega þannig að eftir einhvern tíma
finnst manni sambandið ekki ganga lengur og
þá verður maður að vera heiðarlegur og segja
við viðkomandi að svo sé. Það er ekki það
versta. Ég held að núna fyrst sé ég almennilega
í stakk búinn til að gefa mig í ástarsambandi af
því að ég hef fundið mitt hlutverk í lífinu. (Lœgð-
in sprengir einfalda rúðuglerið og gluggatjaldið
fellur. .. Ljósin niöur.)